ديوان انوري

آيا به چه فن توانمت ديدن
اي در همه فن چو مردم يک فن

ز حسب حال در اين قطعه رمزکي بشنو
چنان که بينک رفتست دي پرير، وبين

مرا که طوطي نظمم در اين چنين وحلي
چو چوژه پاي به گل درنباشد آخر شين

حسود جاه ترا آن الم که در همه عمر
حنين او نکند کم علاجهاي حنين

خاتم و خامه تواند هنوز
در يسار و يمين دولت و دين

تخم ذکر جميل کاشته اي
سالها در زمين دولت و دين

ديده در عزم تو قضا پيدا
هم شک و هم يقين دولت و دين

کرده در حزم تو قدر پنهان
همه غث و سمين دولت و دين

روزي خلق تو به يوم الدين
گشته در ذمت سخاي تو دين

ز ارزوي علاجت از دل پاک
در حنين آمده عظام حنين

آفتابش که در اين دعوي رايت بفراشت
اگر انصاف دهي آيت بخليست مبين

از بخيلي نبود آنکه کسي داده خويش
برکشد از سر آن تا فکند در بر اين

اي نظام آفرينش بسته در انصاف تو
هر زمان از آفرينش بر تو بادا آفرين

زر فشاند ز صبح هر روزي
در خم اين زمردين خرگاه

نان فرو زن به خون ديده خويش
وز در هيچ سفله سرکه مخواه

چند مهتاب بر تو پيمايد
اين و آن در بهاي روي چو ماه

در دو دم بنشانده از باران تير
هر کجا گرد خلافي خاسته

در بلاد ملک تو با خاک بيز
راستي نايد ز خاک آراسته

در مجلس روزگارت اين بس
کز درزه رسيده اي به دسته

اف از خور و خواب اگر نبوديم
در سلک تناسب از تو رسته

فلک در پيش عالي درگه تو
ز حيرتها کم دعوي گرفته

بدو ايام بيض و من صايم
وز خطا در صواب کوشيده

ستاره را ز رواء تو کيک درياچه
زمانه را ز سخاي تو ريگ در موزه

ز آب روي سخاي تو روزکي چندست
که آز را بنبشته است آب در کوزه

آن شب که در آن جناب ميمون
با عيش چنان مع الغرامه