ديوان انوري

عجب مدار که امروز مر مرا ديدست
در آن لباچه که تشريف داده اي دوشم

مرا زبون نتواند گرفت روبه وار
که در پناه تو من شير شير او دوشم

به نعمتت که ورقهاش جمله محو کنم
ز جاه تست که در مجلس تو خاموشم

در روي هرکه خندم از آنکس قفا خورم
کس را گناه نيست چنين است طالعم

در شغل شاکرم به گه عزل صابرم
گر هست راضيم پس اگر نيست قانعم

بکوش نيک که تا از عدو نماني پس
بجوش سخت که تا در جدل نيابي کم

الحق الحق بدانچه کردستم
در خور هر عتاب و هر جنگم

خرده اکنون در ميان خواهم نهاد
بر تو و بر خويشتن آسان کنم

کبشکي داري اگر بخشي به من
خويشتن در پيش تو قربان کنم

بر ميانم گر معد نبود خلال
چوبکي يابم که در دندان کنم

ليک از اين پس در ميان دوستانت
بس مساوي کز براي آن کنم

به خدايي که در موجودات
جز به امرش نمي شود منظوم

که مرا در فراق خدمت تو
جان ز غم مظلمست و تن مظلوم

صد بار به عقده در شوم تا من
از عهده يک سخن برون آيم

در جهانداري و فرماندهي خلق خداي
بر سزاواري سلطان بنمايم برهان

من توانم که نگويم بد کس در همه عمر
نتوانم که نگويند مرا بد دگران

در بد و نيک جهان دل نتوان بست ازآنک
گذرانست بد و نيک جهان گذران

گاو در خرمن من هست مرا مي شايد
ريش گاوي بود آبستني از کون خران

در کواکب نگاه کن به شگفت
تا ببيني دليل اين به عيان

شاخ طوبي با قلم در دست اوست
نونهال باغ جنت نايبان

اي جهانت به مهر دل جويان
آسمان هم در اين هوس پويان

خوانم از نعمت تو بود و نهاد
در کمي روي و داردش روي آن

اي که مستور عدت کف تست
قطره در ابر همچو بي شويان

تو و سکان سده در نسبت
همه همشهريان و هم کويان

همچون زه و جيب قدر و رايت را
دست مه و آفتاب در گردن