ديوان انوري

آنکه عدلش در انتظام امور
شکل پروين دهد به هفتو رنگ

وانکه سهمش در انتقام حسود
ناف آهو کند چو کام نهنگ

تا بود پشت و روي کار جهان
گه شکر در مذاق و گاه شرنگ

به چنين جرم و تجني که مرا افکندند
اي خداوند خدايت مفکن در اقوال

گويند که در طوس گه شدت گرما
از خانه به بازار همي شد زنکي لال

هان بر طبق عرض نهم حاصل اين ذکر
هين در ورق هجو کشم صورت اين حال

چون چنان شد که در سخن نشناخت
حلقه زلف را ز نقطه خال

تا نشست خواجه در گلشن بود
شايد ار ايمن نباشد از اجل

او جعل را ماند از صورت مدام
وانگهي حال جعل بين در مثل

کز نسيم گل بميرد در زمان
چون به گلبرگ اندرون افتد جعل

شاها بديده اي که دلم را خداي داد
در ديده تو معني نيکو بديده ام

زندگاني مجلس سامي در اقبال تمام
چون ابد بي منتها باد و چو دوران بر دوام

به نظم مرثيه اي در که چون ز موجب آن
يتيم وار تفکر کنم برآشوبم

امير عادل در يک دو بيت نقدي کرد
هنوزش از سر انصاف خاک مي روبم

بجز تو در دو گيتي کس نديدست
کريم ابن الکريمي تا به آدم

به ديدار تو هستم آرزومند
درآيم يا هم از در بازگردم

ز روزگار به يک نامه تو خرسندم
که در دعا همه آن خواهم از خداوندم

نه پاي آنکه ز دست زمانه بگريزم
نه دست آنکه در اين رنج پاي بفشارم

گهي چو باد به هر جايگاه پويانم
گهي چو خاک به هر بارگاه در خوارم

گرچه دربستم در مدح و غزل يکبارگي
ظن مبر کز نظم الفاظ و معاني قاصرم

نيستم بيگانه از اعمال و احکام نجوم
در بيان او به غايت اوستاد و ماهرم

در چنين قحط مروت با چنين آزادگان
واي من گر نان خورندي دختران خاطرم

عقل صد مسهل به طبعم بيش دارد
تا چنين در نظم و نثرش کرد نرم

کافرم گر قطره اي زين پس ريم
در دهانشان جز به آزرم و به شرم

کيسه اي داديم در اين شبها
که همي وام صحبت اندوزم