ديوان انوري

اي هنر از آتش تو بويا همچو عود
وي فلک در خدمتت چون نيشکر بسته کمر

تا نکني اي پسر ناخلف
ملک پدر در سر شيرين و شور

که مرا در همه جهان جانيست
وان ز حرمان خدمتت رنجور

خواهش گري به نزد کمال الزمان شدند
کو بود در زمانه درين علم بي نظير

اسراف از او طمع نتوان داشت شرط نيست
لفظش درست و مرد حکيمست و در عزيز

اي خداوندي که کمتر بنده در فرمان تو
آسمان ابلق است و روزگار آبنوس

کاشکي در ابتداي آفرينش کردگار
بنده را فرموده بودي تا که بوسد خاک طوس

تو در قوادگي اي سرخ کافر
تواني گر کني تصنيف و تدريس

بگرداني دل حوا ز آدم
کني در ساعتش عاشق به ابليس

بودن اندر عذاب چون جرجيس
يات شدن در جحيم چون ابليس

در کمال بوعلي نقصان فردوسي نگر
هر کجا آمد شفا شهنامه گو هرگز مباش

گم کند راه مصلحت تقدير
گرنه تدبير تو بود در پيش

جمع ضدين کرده در زنبور
لطفت از نوش انتقام از نيش

در بزرگي ز روي نسبت و قدر
ذاتت از کل آفرينش بيش

دوش در پيش خدمت تو که باد
آسمانش به خدمت آمده پيش

مدتي شد که در مصالح من
بوده اي هم تو خصم و هم تو شفيع

بدعتي تو منه در اين مدت
که بود از خصايص تو بديع

پس از اين در تهي نيايد نيز
از زر و جامه کيسه و صندوق

چون ز خدمت به کف نيايد اين
. . . خر در . . . زن مخلوق

واينکه در خاک فتادست کنون هم زان نيست
که گزافيست ز دوران و بدي از افلاک

قصد و ميل نيکخواه و بدسگالت همچنوست
در ترقي زي درج و اندر تراجع زي درک

در تميز ميان جنت و تو
راي رضوان دراوفتاده به شک

آن در ابداع و امتحان علوم
راي عاليش کيميا و محک

وحش و طيرت به صورت و به صفت
همه همواره در شتاب و درنگ

حاکي مطربان خمت به صدا
هم در آن پرده هم بر آن آهنگ