ديوان امير خسرو

بس پارسا که از هوس شاهدان مست
در ميکده در آمد و بر سر سبو گرفت

رها کنيد که تن در دهم به بدنامي
که نام نيک در آيين عاشقي ننگ است

کمال حسن تو جايي رسيد در عالم
که خلق را به دو خورشيد در گمان انداخت

همي کشند که نامش مبر، چو در دلم اوست
زيان چگونه زبان در دهان تواند داشت

خسرو از اين گونه که در خود گم است
عاقبتش در طلب و جستجوست

پرده برافگن که گه والضحي است
زانکه رهي در تو و در خود گم است

باغ در رقص و جنبش است، زآنک
بانگ بلبل به گوشهاي در است

باغ در رقص آمد، اي خسرو
بانگ بلبل به گوشهاي در است

ساقيا، غوطه ده مرا در مي
که مي آشام شعله در جگر است

بنده خسرو در آرزوي لبت
نمک تو که نيش در جگر است

نسبتي هست در دهان تو، ليک
در ميان تو نسبتي هم نيست

پاي در ره نهاد و مهر گذاشت
زانکه در راه مهر کم رفته ست

سراندازيم به که راني ز در
که سر بي در دوست درد سر است

کردم مقابل رخ تو آفتاب را
چيزي ست در رخ تو که در آفتاب نيست

عاشق که پاره دامن در کوچه ها نيفتد
گو گرد پا در آور دامن استقامت

غمهات در دل شب پيش خيال گويم
اي آنکه خفته اي خوش در منزل سلامت

ضايع مکن دعاي خود، اي پارساي وقت
در حق بيدلي که نه در خورد اين دعاست

خيال زلف تو در ديده ام شبي گرديد
ازان خيال مرا اشک ناب در نظر است

بيا چو آب خضر تا ببينيم در پاي
بسان خاک که در پاي آب گردد پست

گرفتاري من در گيسوي جانان کسي داند
که در دام بلايي همچو خسرو مبتلا باشد

در خواب نبيند رخ آرام دگر بار
هر دل که طمع در طلب وصل شما کرد

بر من که در توبه ببستند، غمي نيست
بايد که روم تا در خمار نبندند

بيچاره دلم در شکن زلف تو خون شد
آري، چه کند، مصلحت وقت در آن ديد

گر زانکه صلاح از من آشفته بجويند
در خانه کنيد و در خمار برآريد

در عشق علم گردم و در مذهب عشاق
منصور شوم، گر به سر دار برآريد