167906 مورد در 0.07 ثانیه یافت شد.
مثنوي معنوي
بسته اي در بي دلي دلداريي
عصمت از فحشا و منکر در صلات
زندگي جاودان در زير مرگ
در سخا و در وغا و کر و فر
جز مگر در جان بهار روي يار
در درون آب حق را ناظريد
صورت صورت خود بيند اي صاحب بصر
در هوس افتاد و در کوي خيال
باز يابي در مقام گاو خر
پس چرا بدظن نگردي در سبب
پنج در در بحر و پنجي سوي بر
کز تفکر جز صور نايد به پيش
کشته و خسته بلا بي ملحمه
صورت کي بود عجب اين در جهان
آمدند و مجمعي بد در وطن
در سخن هم هر سه را حجت يکي
خويش را در طبع آر و در نشاط
از مي احرار جز در يشربون
چون بخواند در دماغش نيم فن
بر کنيزک در زمان در زد دو دست
يا تو آن کشتي برين کشتي ببند
مي گريزي در يمي تو از نمي
عاقلي جو خويش از وي در مچين
که آيدم ميوه از آن عالي درخت
که نبشت آن حکم را در ما سبق
که نيابد در اجابت صد بهار
در پي آن بايدت تا مصر رفت
در تعدي و هلاک تن نگر
در گنه خلعت نهد آن مغفرت
که بدانک امن در خوفست راز
خوف بين هم در اميدي اي حفي
در تماشا بود در ره هر قدم
ليک چون دف در ميان سور بود
از پي تو در غريبي ساختست
هم چو دلوت سير جز در چاه نيست
سر ز زير خواب در يقظت بر آر
جست قاضي مهربي تا در خزد
اتي وبالم در ربيع و در خريف
گر چه بيرونست در صندوق رفت
در شري و بيع و در نقص و فزون
که نيابد صوفي آن در صد چله
هم چو خاکي در هوا و در هباست
تو زدي در ديده من خار و خاک
لب ببندد در خموشي در رود
ديوان شمس
زاده مهم ني سنبله در آسيا باشم چرا
از تبريز خاک را کحل ضياي نفس ما
بيامد آتشي در جان بسوزانيد هستش را
کو مست الست آمد بشکست در ما را
نوري که ملک سازد جسم بشر ما را
از حسن جمالات پرخرم تو جانا
در بر کي کشيدست سهيل و قمري را
سوي اين در روان و بي ملال آ
همان جان مني در پوست جانا
به سر با تو بگويم يا به اخفا
کي گنجد در دلش چنان ها
در بزم خدا نباشد آن ها
مي دار تو در سجود جان را
بشکن در حبس شش دري را
عاقلان تيره دل را در درون انکارها
در صبوح آور سبک مستان خواب آلود را
در زمان بيرون کند جولاه هستي باف را
مطرب تبريز در پرده عشاقي چنگ ما
در حريم محو باشي پيشوا و مقتدا
هم مراتب در معاني در صورها مجتبا
خاصه در عشق چنين شيرين لقا
دل هاي نوحه گر بين زان مکرساز دانا
چون بشنوند چيزي گويند همدگر را
در رقص اندرآور جان هاي صوفيان را
در خانه خدا شده قد کان آمنسا
ايمن کند خداي در اين راه جمله را
کاين فتنه عظيم در اسلام شد چرا
صف صف نشسته در هوسش بر در سرا
در روز رزم شير نر و ذوالفقار ما
برخيز تا رويم به سوي ديار ما
زينت نيلوفري تشنه و زردي چرا
در اين عروسي ما باد اي خدا تنها
غم فردا و وسوسه سودا
که در اين جا وفا نکرد وفا
تا نگشايي بود آن در خفا
راه بده در بگشا خويش را
در او جاويد ماهي جاودان آب
در لطافت همچو آب و در سخاوت چون سحاب
در ميان اين قطارم روز و شب
وان دگر در نفي و در سوزست خوب
چون ننالم در فراق و در عذاب
سر کرده در گريبان چون صوفيان مراقب
کاين گنج در بهار بروييد از خراب
فريادکنان پيشت کاي معطي بي حاجت
چرنده و پرنده لنگند در اين حضرت
آن کس که در انبوهي اسرار مرا يافت
نمي داني که خاري در سرا رست
که در فکر آنچ آيد چارتويست
مرا در بي دلي درد و سقامست
عجب در مهر دل دلدار چونست
که در هر صبح آن خون خوار مستست
چون غرقه شدند در صفاتت
در هر راهي از او غباريست
هر چشم از او در اعتباريست
در جستن قطره اش سري هست
در خشم مباش و در مکافات