ديوان انوري

ورنه فراش سراي مکرمت را نصب کن
تا دو دانگي در وجوه يک مني روغن کند

از نشاط اينکه اين تشريف خدمتگار اوست
در زمان دراعه کحلي ز سر بيرون کند

گرنه اين بودي روا بودي که در تشريف تو
آنکه روز عالمي ذکري همي ميمون کند

پاي باست زين اگر بر خنگ ايام افکند
فتنه نتواند که در ظلمش ستمکاري کند

موزه اي کز افسري بيش است در پايش کنم
حاش لله بنده هرگز اين سبکساري کند

در احسان بگو که بگشايد
بوالحسن را چو تخته بند کنند

ما در آنيم تا قضا و قدر
زهر آن فتنه باز قند کنند

اي خداوندي که از روي تفاخر بنده وار
نعل اسبت اختران در گوش نه گردون کنند

زر نابم ده ازپي کابينش
زانچه از شيشه در پياله کنند

به نماز در تو بگرايند
آن کسان کز نياز ناله کنند

در وثاق من آمدند امروز
تا بلا را به من حواله کنند

دفع ايشان نمي توانم کرد
جز به چيزي که در پياله کنند

از چپ و راست خلق مي رانند
که کسي چند پاره در راهند

به خشک ريش گري در هري نديدستي
ز هجو روي سياهي که نوبتي بيند

در آن دو لفظ سخن چاردست و پاي شتر
چنان نشنيد کان شيوه عقل بگزيند

مکن به عذر و تلطف دل مرا درياب
که چوب خيمه در آن نيز نيک بنشيند

داد بنده نمي دهد در تو
حبذا گر دهد وگر ندهد

خاک در گاه تو نه آن سرمه است
که به چشم هنر بصر ندهد

دست در دامن جاه تو زند هرکه ورا
دامن دولتش از دست فلک چاک بود

چه خير باشد در خيل و لشکري که درو
نجيب مشرف و عارض فريد لنگ بود

اي شاه ز نقدها که باشد
در کيسه صبح و شام موجود

آنگه چه زند چو دست نبود
در دامن جست و جوي معبود

تا که افلاک را در اين حرکت
نيست کون و فساد کس مقصود

زلعل نگين تو درحکم مطلق
همي لرزه در چرخ پيروزه آيد

اگر آز من نعمت تو بداند
در ايام تو نوبت روزه آيد