ديوان انوري

گيرم که سنت صله برخاست از جهان
آخر در زکوة چرا نيز بسته شد

در بهار خدمتت شاخ وفاقي کي شکفت
کز صباي اصطناعت جفت برگ و بر نشد

اوحدالدين که در سؤال و جواب
بدهد داد علم و بستاند

باده فرمود و شعر خواست ازو
واندر آن سحر کرد و در افشاند

بمان در نعمت و شادي همه عمر
که آن نعمت بدين نعمت بماند

طلعت فضل و چهره دانش
از ضمير تو در نقاب نماند

بي تو ما را به حق نعمت تو
در دل و چشم صبر و خواب نماند

تا من از تو جدا شدم به خطا
در دلم فکرت صواب نماند

خرد چو مورچه در تشت حيرتست ازآنک
مدبران را تدبير تشت و خايه نماند

کدام طفل تمني کنون رسد به بلوغ
چو در سواد و بياض زمانه دايه نماند

در جهان اين دو نعمت است بزرگ
داند آن کس که نيک و بد داند

وانکه در عرضگاه کون و فساد
چرخ را نيست هيچ خويشاوند

گر گشايد زمانه ور بندد
دل بجز در خداي هيچ مبند

تو که در حفظ ايزدي چه کني
حرز و تعويذ اهل جند و خجند

از که کرد آتش حوادث دور
در سراي سپنج دود سپند

ممسکي جست مر مرا در بلخ
که همه شهر اندر آن بندند

هرکه هستند در نشيمن خاک
همه بر بوي جود تو هستند

به اميدي تمام بعد الله
هر سه همت در آن کرم بستند

طاعت آموز انس و جان در تست
کش همه سر بر آستان دارند

همه در مهر خازنت بادا
هرچ اضافت به بحر و کان دارند

دوستي در سمر کتابي داشت
يک دو صفحه به پيش من برخواند

که فلان شخص در فلان تاريخ
به يکي بيت بدره اي بفشاند

پنج قالاشيم در بيغوله اي
با حريفي کو رباب خوش زند

بي شرابي آتش اندر ما زدست
کيست کو آتش در اين آتش زند

دست قهرش مگر ز وعد و وعيد
جوز در مغز معصيت شکند