ديوان انوري

باده نابم فرست اي آنکه دهر
در سخاوت چون تويي ديگر نداشت

خداي ناصر دين را بزرگ اجراي داد
که دهر خرد بساطي ز ملک در ننوشت

ميعاد وضع حمل و نماز و خداي عرش
ياران مصطفي و طلاق و در بهشت

چاشتگه در شهر مرو آن نامور فخر زمان
خسرو روي زمين سنجر ز عالم درگذشت

که مرا در فراق خدمت تو
زندگاني چو مرگ ناخوش گشت

تخمي از لطف در زمين کمال
چو تو حراث روزگار نکشت

در حدود ري يکي ديوانه بود
سال و مه کردي به سوي دشت گشت

قاقم و سنجاب در سرما سه چار
توزي و کتان به گرما هفت و هشت

دي چو خورشيد در حجاب غروب
روي از شرم راي تو بنهفت

اگر از من بپرسد کو چه مي کرد
بگو در وصف تو دري همي سفت

به وصف حجره پيروزه در بود
که آمد گنبد پيروزه را جفت

به استدعاي خرواري دو هيزم
زمستاني چو خر در گل همي خفت

اي به تو مخصوص اعجاز سخن
چون به وتراي وتر در معني قنوت

گرچه در تاليف اين ابيات نيست
بي سمين غثي و قسبي بي کروت

شاه شطرنج که در وقت ضرورت ستده است
بارها خانه فرزين و پياده به سپنج

اي خداوندي که هر کز خدمتت گردن کشيد
از ره جنبش فلک در گردنش افکند فخ

در ذمت ملوک جهان دين طاعتت
واجب تر از اداي صيام و صلات باد

در استخوان هرکه ز مهر تو مغز نيست
از پاي مال خاک رميم و رفات باد

ساحت عالم از طراوت تو
چون رخ باغ در بهاران باد

بر در و بام حضرت عاليت
که بهشتش بناي ثاني باد

ز سنگ ريز در تست دست دريا پر
ز فتح باب کف تست ابر نيسان راد

فتنه را خواب ضروري ديده از گيتي بدوخت
چون قضا در ديده بخت تو بيداري نهاد

تويي که بر در امروز دي و فردا را
اگر بخواهي حاضر کني ز روي نفاذ

به شکل باد روم زانکه باد در حرکت
نياورد ز بيابان و آب جيحون ياد

چو بگذرم به در خسروي فرود آيم
که هم مربي دينست و هم مراقب داد