ديوان انوري

گنده پير جهان جنب نکند
همتي را که در جناب منست

من نگويم که جامه در دندان
زانتقامش به جان بخواهي رست

گر تويي يوسف زمانه چرا
دل من ز انتظار در چاهست

ور منم معطي سخن ز چه روي
به عطا نام تو در افواهست

هان و هان بيش از اين نمي گويم
شير در خشم و رشته يکتاهست

يا همچو شمع نور به هرکس رساند آنک
در پيش او نهاده به گوهر لگن بهست

در جهان چندان که گويي بي شمار
نيستي و محنت و ادبير هست

گفته ام در سه بيت چار لطيف
زان چنانها که خاطرم را خوست

طنز مي کرد با جهان کهن
در جهان گفتيي که تازه و نوست

آسمان در تنعمش چو بديد
گفت اسراف بيش از اين نه نکوست

بازآمد آنکه دولت و دين در پناه اوست
دور سپهر بنده درگاه جاه اوست

مودودشه مؤيد دين پهلوان شرق
کامروز شرق و غرب جهان در پناه اوست

سير ستارگان فلک نيست در بروج
بر گوشهاي کنگره بارگاه اوست

اي بس هماي بخت که پرواز مي کند
در سايه اي که بر عقب نيکخواه اوست

شکر کن شکر که در معرض فضلي که تراست
گنج قارون چه بود مملکت خاقان چيست

سينه بر خاک نه مربع وار
که قران در مثلث خاکيست

به شهوتي که براندي همي چه پنداري
که در وجود همان لذتست و آسانيست

حبذا شهر نشابور که در ملک خداي
گر بهشتيست همانست و گرنه خود نيست

رو قناعت گزين که در عالم
کيميايي به از قناعت نيست

در سواري تو لاف فخر مزن
که ترا جاي لاف و مشغله نيست

تو چو کوهي و در مفاصل کوه
حرکت جز به سعي زلزله نيست

نيست يک تن در همه روي زمين
کو به نوعي از جهان فرسوده نيست

نيست بي غصه به گيتي هيچ کار
در زمانه هيچ شخص آسوده نيست

برو در سايه اقبال او رو
کز آن به کيمياي مقبلي نيست

اين زمان آمد وليکن کمترين
در همه کيسه طسويي زر نداشت