ديوان انوري

سعي کن سعي که در باب چنين خدمتگار
سعي تو اندک و بسيار همه مشکورست

هيچ داني درو چه شايد بود
باش در زير ريش او تيزست

آنچه بر گردن است ترکاج است
وانچه در زير ريش تر تيزست

اگرچه در غم هجرت به نوک ناخن اشک
نماند مردمک ديده اي که ديده نخست

تو پروريده کابوک آسمان بودي
از آن قرار نکردي در آشيانه پست

اي کريمي که در زمين اميد
هرچه رست از سحاب جود تو رست

باز چون با ز پارسيش افتاد
در . . . مادرش چه سخت و چه سست

مر مرا در شبي که خدمت تو
روي بختم به آب لطف بشست

در دو هستيت نيستي مرساد
تا که مرفوع هست باشد هست

اي بزرگي که جود بحر محيط
در کف چون سحاب تو بستست

مشکل و حل آسمان و زمين
در سؤال و جواب تو بستست

خبرت هست کز جماعي چند
در مني ده شراب تو بستست

بوالحسن اي کسي که در احسان
وعده از رغبت تو مايوسست

راي تو در نظام ممالک براستي
تيري که جيب گنبد گردونش ترکشست

هيچ دل با تو بد نشد که فلک
آرزوهاش در جگر نشکست

همتت دامن کرم بفشاند
آز هم در زمان ز فاقه برست

اي بزرگي که در بزرگي و جاه
قدرت از چرخ هفتمين بيشست

جز به سعي تو برنخواهد گشت
بنده را اين مهم که در پيشست

نيستي مسرف و ز غايت جود
خلق را در تو ظن اسرافست

دل و جان تا مقيم خوارزمند
واي بر تن که در خراسانست

آلوده منت کسان کم شو
تا يک شبه در وثاق تو نانست

زين سود چه سود اگر شود افزون
در مايه نفس نقص نقصانست

در عالم تن چه مي کني هستي
چون مرجع تو به عالم جانست

برخيزم و بنگرم که حالش
در حبس تکبر از چه سانست

از دست مشو ز سقطه من
پاي تو اگرچه در ميانست