ديوان انوري

در و مرواريد طوقش اشک اطفال منست
لعل و ياقوت ستامش خون ايتام شماست

آنکه او تا در سراي آفرينش آمدست
تنگ عيشي از سراي آفرينش غايبست

آز محتاجان چو کلکش در مسير آمد بسوخت
آز گويي ديو و کلک او شهاب ثاقبست

آسمان گفتا چه مي گويي که گويد در جهان
پرتو نور نبوت را که رايي صايبست

اي کريمي که در عطا دادن
خاک پايت مرا به سر تاجست

آنکه تا بنده مي خرد جودش
در جهان سرو و سوسن آزادست

دلت گر يک زمان در بند ما شد
به ما بر دست فرمانت گشادست

ميوه در ناضج اوفتاد و کسي
اندر اين فصل ميوه ننهادست

به گرمايي چنين در چار طاقش
به دست چار خوارزمي سپردست

فرماندهي که در خم چوگان حکم اوست
اين گويهاي زر که بدين سبز گنبدست

خبر داري که فرزند عزيزت
چه پاي امروز در خواري فشردست

زان روز که قصد فلک از غصه رتبت
در گوشه حبسش گرو حادثه کردست

دوش در خواب من پيمبر را
ديدمش کو ز امت آزردست

ترا سهل باشد مرا ممتنع
نه پاي تو در سنگ آز آمدست

اين سخن را عزيز دار که دوش
چرخ با من در اين سخن بودست

بدان خداي که در جست و جوي قدرت او
مسافران فلک را قدم بفرسودست

کمين سلطنتش در مصاف کون و فساد
سنان لاله به خون دلش بيالودست

که مرا در وفاي خدمت تو
نه به شب خواب و نه به روز خورست

شعرم اندر جهان سمر زان شد
که شعار تو در جهان سمرست

با دل خود گفتم آيا کيست اين شخص شريف
هاتفي در گوش جانم گفت کان پيغمبرست

چون برآمد يک زمان آهسته آمد در سخن
بر جهان گفتي که از نطقش نثار شکرست

چون سخن اينجا رسيد الحق مرا در دل گذشت
کين کدامين پادشاه عادل دين پرورست

بادي اندر خسروي در شش جهت فرمان روا
تا بر اوج آسمان لشکرگه هفت اخترست

اي دريغا که برون رفت بدر عمر و هنوز
در و ديوار تمني همه نامعمورست

اي خداوندي کز غايت احسان و سخا
ابر در جنب کفت باطل و دريا زورست