ديوان انوري

التفات تو عنان چست از آن کرد که بود
در ازاي نظرت نسيه و نقدش لاشئي

بر حواشي کمالات تو آيد پيدا
گرچه در اصل کشيدند طراز بيدي

سرو وش در چمن باغ معالي مي بال
تا جهاني کمر امر تو بندند چو ني

در هر آن دل که ز اقبال تو درد حسدست
داروي بازپسين باد برو يعني کي

چشم در شرع مصطفي بگشا
گر نه اي تو به عقل نابينا

گفتا بدن ز فضله آمال ممتلي است
سؤ المزاج حرص اثر کرده در قوا

سنايي گرچه از وجه مناجاتي همي گويد
به شعري در ز حرص آنکه يابد ديده بينا

آني که گر آسمان کند دست
با کين تو در کمر چو اعدا

من بنده به عادتي که رفتست
رفتم به در سراي والا

هرکه سعي بد کند در حق خلق
همچو سعي خويش بد بيند جزا

چه صفراهاست کامروز او نکردست
در اين يک ساعت از سوداي حمرا

در مستي ار ز بنده خطايي پديد شد
مست از خطا نگردد واجب عقاب را

گر در گذاري از تو نباشد بسي دريغ
اميد رستگاري يوم الحساب را

سه کس به زاويه اي در نشسته مخموريم
به ياد باده دوشينه هرسه مست و خراب

گفته بودي که کاه و جو بدهم
چون ندادي از آن شدم در تاب

گرچه در دور تو اي دريادل کان دستگاه
مدتي گرگان شبان بودند و دزدان محتسب

در خم دور فلک تا عدل باشد کوژپشت
عافيت را کي تواند بود قامت منتصب

کان و دريايي بنه در حبس دل بر اضطراب
زانکه کان پيوسته محبوسست و دريا مضطرب

آن روز فلک را چو در آن شکر نگفتم
امروز درين زشت بود گر کنمش عيب

زهي نم کرمت در سخا بهارانگيز
چنانکه گشت هواي نياز ازو محجوب

دهان لاله رخانم به خنده بازگشاي
از ابر جود در آنم يکي يم مقلوب

عرش مي گفت در احد تکبير
پدرش تيغ فتح مي آهخت

در خاطرم که بلبل بستان نعت تست
اطراف باغ عمر ابدالدهر پر نواست

دعوي همي کنم که در آفاق چون تويي
از مسند امامت صدري دگر نخاست

زحمتي آورده ام بار دگر
گرچه روز و شب دلت در ياد ماست