ديوان انوري

نفس تو نفيس است در آن مرتبه کو هست
بل نسخه ماهيت اشياست کماهي

گفتي که مرا رشته چو در جنس تکسر
گم کرد سر رشته صحبت ز تباهي

تا از ستم انصاف پناهيست چنان باد
حال تو که در عمر به غيري نه پناهي

اگر پيروزه در پاسش گريزد
که آمر اوست گيتي را و ناهي

در آبادي عالم تو تواني
که از هستي خرابي را بکاهي

در آن موقف که از بيجاده گون تيغ
شود رخساره ارواح کاهي

در خدمت عشق تست ما را
دل عاريتي و جان بهايي

در دعوي حسن خود سخن گوي
تا ماه دهد بر آن گوايي

از کوي چو آفتاب از کوه
در خدمت تاج دين برآيي

آن روز که عمر در غم مرگ
معزول بود ز خوش لقايي

دل در غم خدمت تو يک دم
نايافته از عنا رهايي

زنهار مرا مگو که رو رو
تو در خور شهر و بوريايي

در غيبت تو خوش است ما را
آن به که بدين طرف نيايي

در آمد شد به چين دامن همت فرو رفته
غبار نيستي پذرفتن از گردون مينايي

ز حسن يوسف آرايش به مصر چرخ چارم در
دل خورشيد با يک خانمان درد زليخايي

حريم حرمتش در ايمني آن خاصيت دارد
که از روي تقرب گر به خاکش رخ بيالايي

به دست آرد ضميرش ز آفرينش نسخه روشن
اگر يک لحظه در خلوت سراي فکرتش آيي

اگرنه فضله طبعش جهان را چاشني بودي
صبا در نقش بستان کي زدي نيرنگ زيبايي

جز در جهت باره عدل تو نيفتد
هرکس که اشارت کند امروز به سويي

حال بد بدخواه تو مانند پيازيست
مويي نبرد در مزه توييش به تويي

در ملک تو اوراد زبانها همه اين باد
کاي ملک ترا عرصه عالم سر کويي

آفرينش خاتمي آمد در انگشت قضا
گر جهان داند وگرنه نقش اين خاتم تويي

تويي که مفتي کلک تو در شريعت ملک
به امر و نهي امور جهان دهد فتوي

چو کان عريق بود گوهرش نفيس آيد
شناسد آنکه تامل کند در اين معني

اختران در هوس پايه اعلاي سپهر
سوي ايوان تو آورده به عليين پي