ديوان انوري

کار دولت چنان بساخت که نيست
جز که در زلف شب پريشاني

در چنان کف عجب مدار که چوب
از عصايي رسد به ثعباني

تو در آن منصبي که گر خواهي
روز بگذشته باز گرداني

تو در آن پايه اي که گر به مثل
کار بر وفق کبريا راني

اين همي گوي کاي ز کنه ثنات
خاطرم در مضيق حيراني

تا که در من يزيد دور بود
روي نرخ امل به ارزاني

نتابد بر آن آفتاب حوادث
که در سايه عدل او ساخت ماوي

چو من بنده در وصف انعام و شکرت
کنم نثري آغاز يا شعري انشي

درآريت مدغم دو صد گونه احسان
در احسنت مضمر دوصد گونه حسني

روا نيست در عقل جز مدحت تو
چو مدحت همي بايدم کرد باري

مسعودي و در دادن اقطاع سعادت
چون طالع مسعود تويي آمر و ناهي

در عرض جهان دور نباشد که ز مادر
با خود خروس آيد و با جوشن ماهي

جاه تو که در دائره دور نگنجد
ايمن شده از طعنه آسيب تباهي

هر پيک تمنا که روان شد ز در آز
ره سوي تو داند چکند مقصد راهي

من بنده در اين خدمت ميمون که به عونش
خضراي دمن کسب کند مهرگياهي

در مرتبت و خاصيت آن باد مدامت
کز سعد بيفزايي وز نحس بکاهي

اي برده ز شاهان سبق شاهي
با تو همه در راه هواخواهي

پاس تو گر انديشه کند در کان
رنگ رخ ياقوت شود کاهي

در دور تو دست فلک جائر
چون سايه شمعست به کوتاهي

قادر نبود فکرت و زين معني
در هرچه کني خالي از اکراهي

اي روز بدانديش تو آورده
در گردن شب دست ز بيگاهي

من بنده که در يک نفسم دادي
صد مرتبه هم مالي و هم جاهي

اين حال که در بلخ کنون دارم
از خوف پريشاني و گمراهي

تا در کنف حفظ تو چون يونس
بگذشتمي اندر شکم ماهي

عمر تو و ملک تو در افزايش
تا عدل فزايي و ستم کاهي