ديوان انوري

زانکه در نسبت ملک تو که باقي بادا
هست امروز همان رتبت پيغامبري

در زواياش همه طايفه اي منقطعند
بوده خواهان تو عمري به دعاي سحري

آسمان در کشتي عمرم کند دايم دو کار
وقت شادي بادباني گاه انده لنگري

افتخار خاندان مصطفي در بلخ و من
کرده هم سلماني اندر خدمتش هم بوذري

آن نظام دولت و دين کانتظام عدل او
در دل اغصان کند باد صبا را رهبري

آنکه نابيناي مادرزاد اگر حاضر شود
در جبين عالم آرايش ببيند مهتري

در پناه سده جاه رعيت پرورش
بر عقاب آسمان فرمان دهد کبک دري

آب و آتش را اگر در مجلسش حاضر کنند
از ميان هر دو بردارد شکوهش داوري

کو حميدالدين اگر خواهي که وقتي در دو لفظ
مطلقا هرچ آن حميدست از صفتها بشمري

در زمان او هنر نشگفت اگر قيمت گرفت
گوهرست آري هنر او پادشاه گوهري

خواجه ملت صفي الدين عمر در صدر شرع
آنکه نبود ديو را با سايه او قادري

در ثناي او اگر عاجز شوم معذور دار
تا کجا باشد توان دانست حد شاعري

خاتم حجت در انگشت سليمان سخن
افترا کردن بدو درگيرد از ديو و پري

جاودان بيزارم از ذاتي که بيزاري ازو
هست در بازار دين صراف جان را بي زري

آن توانايي و دانايي که در اطوار غيب
دام بدبختي نهاد و دانه نيک اختري

باز شد چون قدرتش گيسوي شب را شانه کرد
در خم ابروي گردون ديدهاي عبهري

آنکه در امعاي کرمي از لعاب چند برگ
کار او باشد نهادن کارگاه ششتري

آنکه در احشاي زنبوري کمال رافتش
نوش را با نيش داد از راه صحبت صابري

آنکه دشتي جادويي را در عصايي گم کند
يک شبان از ملک او بي تهمت مستنکري

آنکه از مهري که بودي مصطفي را برکتف
مهر کردست از پس عهدش در پيغمبري

آنکه بر دعويش چون برهان قاطع خواستند
در زبان سوسمار آورد حجت گستري

اندرين سوگند اگر تاويل کردم کافرم
کافري باشد که در چون من کسي اين ظن بري

چون مرا در بلخ هم از اصطناع اهل بلخ
دق مصري چادري کردست و رومي بستري

اين همه بگذار آخر عاقلم در نفس خويش
کادمي را عقل هست از ممکنات اکثري

از عقاب و پوستينش گر نگويد به بود
گرچه در دريا تواند کرد خربط گازري