ديوان انوري

چون ندارد نسبتي با نظم تو نظم جهان
در سخن خواهي مقنع باش و خواهي سامري

کو رييس مرو منصور آنکه در هفتاد سال
شعر نشنيد و نگفت اينک دليل مهتري

به تشريف زيارت رتبتي دادي مرا کاکنون
چو اقبال تو در عالم نمي گنجم ز جباري

رواني باد فرمان ترا چون آب در گيتي
که چون آتش به برتر بودن ازگيتي سزاواري

سايه و خورشيد نتوانند پيمودن تمام
گر ز جاه خويش در عالم بساطي گستري

تو در آن جمع بدين منصب رسيدستي کزو
ماه با پيکي برون شد زهره با خنياگري

گر نفاذ ديو بندت باس آهن بشکند
درع داودي کند در دستها زين پس پري

اي به جايي در خداوندي کز آنسو جاي نيست
مي تواني چون همي از آفرينش بگذري

تو خود انصافش بده در بارگاه آفتاب
هيچکس خفاش را گويد چرا مي ننگري

عقل فتوي مي دهد کين يک تجاوز جايزست
ورنه حسان کيست خود در معرض پيغمبري

نيست مطلوبش مواجب زانکه در هر نوبتي
بي تقاضا خود خداوندا نه آن غم مي خوري

حکمت آن کرده در بحر شريعت گوهري
همت اين کرده بر چرخ بزرگي اختري

بود بر درگاه حکم آن جهان فرمان پذير
هست در انگشت قدر اين سپهر انگشتري

در سخا از دست او جزويست جود حاتمي
وز هنر از راي او نوعيست علم حيدري

بخشش بي منت و طبع لطيف او فکند
شاعران عصر را از شاعري در ساحري

سايلانش در ضمان جود او از اعتماد
گنجها دارند دايم پر ز زر جعفري

تا زند باد خزان بر شاخ زر خسروي
تا کند باد صبا در باغ نقش آزري

در خيال نقش بت رويان او واله شوند
گر ز دور هر گريبان سر برآرد آزري

آتش سيال ديدستي در آب منجمد
گر نديدستي بخواه از ساقيانش ساغري

تير مستوفي به ديوان در چو شاگردان او
مي بريدي کاغذي يا مي شکستي دفتري

گر شود پاس تو در ملک طبيعت محتسب
آسمان انگشت ننهد تا ابد بر منکري

بالش عاليت سد فتنه شد ورنه کجا
پهلويي در ايمني هرگز نسودي بستري

لشکري را هيزم دوزخ کني در ساعتي
اي تو تنها هم پناه لشکر و هم لشکري

خسروا من بنده را در مدت اين هفت ماه
گر ميسر گشتي اندر هفت کشور ياوري

ليکن از بس قصد اين ناقص عنايت روزگار
مانده ام در قعر درياي عنا چون لنگري