ديوان انوري

از خنصر چپ عقد اياديت گرفته
اطفال در آن عهد که ابهام مکيده

بر خاک درت ملک گويي که از آرام
طفلي است در آغوش رقيبي غنويده

شير فلک آن شير سراپرده دوران
در مرتبه با شير بساطت نچخيده

مي بينم از اين مرتبه خورشيد فلک را
چون شبپره در سايه حفظ تو خزيده

رخسار چو آبي ز عنا گرد گرفته
دل در برش از نايبه چون نار کفيده

هر ساعتش از غصه گلي تازه شکفته
وان غصه چو خارش همه در ديده خليده

نيلگون برکه عنبر گل بسد عرقت
آسمانيست که در جوف زمين دارد جاي

دست فرسوده خزان ناشده طوبي کردار
نوبهار تو در اين گنبد گيتي فرساي

گفته با جمله زوار صرير در تو
مرحبا برمگذر خواجه فرود آي و درآي

آنکه در خاصيت انصافش اگر خوض کند
سخن کاه نگويد ابدا کاه رباي

وانکه در ناصيه روز نبيند تقدير
از کجا ز آينه راي ممالک آراي

تا جهان را نبود از حرکت آسايش
در جهان ساکن وز اندوه جهان مي آساي

هست فرمانت روان بر همه اطراف جهان
در جهان هرچه مراد تو بود مي فرماي

تو که در ناصيه روز ببيني تقدير
از کجا ز آينه راي ممالک آراي

اعتقادي که فلان را به خداوندي تست
ديده باشي به همه حال در آيينه راي

مدتي شد که در اين شهر مقيم است و هنوز
هيچ دربانش نداند بدر هيچ سراي

ليکن آنجا که ملايک ز رداي پدرت
همه در آرزوي عشق کلاهند و قباي

چمني داري در طبع، درو خوش مي گرد
گل معني مي چين سرو سخن مي پيراي

جشن عيد اندرين همايون جاي
که بهشتي است در جهان خداي

پيش جاهش سر فلک در پيش
پيش حلمش دل زمين درواي

حرمي چون در سراي تو نيست
ايمني را درين سپنج سراي

بلبلان نيز در سماع و سرود
هدهدان نيز با کلاه و قباي

چه شد اکنون که در لغتهاشان
آسمان شد سما و ماهش آي

تا هست ز شصت دور در سرعت
ايام چو تيرهاي پرتابي

باز اگر شاعر نباشد هيچ نقصاني فتد
در نظام عالم از روي خرد گر بنگري