ديوان انوري

هم ز بيم لمعه تيغ تو جاسوس ظفر
مرگ را در چشمه تيغ تو پنهان يافته

ناقه صالح، عصاي موسي و روح پدر
هرسه را در بطن مادر ديده بي جان يافته

قصد آن کردم که ذوالقرنين ثاني گويمت
هر غلامت از تو در هر مکرمت آن يافته

اي هماي همتت سر بر سپهر افراخته
کس چو سيمرغت نظيري در جهان نشناخته

تا به تاج هدهد و طاوس در کين عدوت
نيزهاي پر ز دست و تيغهاي آخته

در دو دم بنشانده از باران تير
هرکجا گرد خلافي خاسته

در بلاد ملک تو با خاک پير
راستي بايد ز خاک آراسته

به يک حمله در خدمت شاه عالم
همه ملک جمشيد و دارا گرفته

من مدح خوان را شب و روز نکبت
در انواع تيمار تنها گرفته

من اندر شکايات امروز و امشب
در عشوه شب ز فردا گرفته

پشتي شده در نيک و بد جهان را
هر پشت که پيش تو خم گرفته

وآنگه ز زبان بي عناء سکه
در چهره زر و درم گرفته

در موکب تو اژدهاي رايت
شيران عرين را به دم گرفته

هرجا که سپاه تو پي فشرده
در سنگ نشان قدم گرفته

حفظ تو جهان را چو بر باري
در سايه فضل و کرم گرفته

در عرض سپاه تو مرغ و ماهي
يکسر همه حکم حشم گرفته

در پيکر ديو از شهاب رمحت
خون صورت شاخ بقم گرفته

بدخواه تو را خاک مادرآسا
از پشت پدر در شکم گرفته

او آمده و فتنه را به عميا
در دزدي آن متهم گرفته

زهي ز عدل تو خلق خداي آسوده
ز خسروان چون تويي در زمانه نابوده

ز حفظ عدل تو مهتاب در ولايت تو
طراز توزي و تار قصب نفرسوده

اثر ز دود خلافت به روزني نرسيد
که عکس تيغ تو آتش نزد در آن دوده

در نظم جهان هرچه صرير قلمت گفت
از روي رضا گوش قضا جمله شنيده

اعجاز تو در شرع وزارت نه به حديست
کز خلق بمانند يکي ناگرويده

اي مردم آبي شده بي باس تو عمري
در ديده احرار جهان مردم ديده