167906 مورد در 0.07 ثانیه یافت شد.
تذکرة الاوليا عطار
مظهر العجايب عطار
در ترک توجه به دنيي و روي آوردن به عقبي و ترغيب نمودن به متابعت مصطفي صلي الله عليه و آله
است
ديوان عراقي
چو عياران مکن کاري که گرد از کار برخيزد
که از گلزار و گل امروز بوي يار مي آيد
که از گلزار در چشمم رخ دلدار مي آيد
که عاشق در همه حالي چو من مي خوار اولي تر
که اين جا يک خراباتي ز صد دين دار اولي تر
تو را چون نيستم در خور، شبت خوش باد من رفتم
يا هيچ مدان در دو جهان، يا همه او دان
چه غم خواري؟ که هر ساعت تنم را در بلا داري
ميان خاک و خون غلتان چو او صد مبتلا داري
ز هر کويي دو صد بي دل روان افگار در جنبد
در سراي خاص هر دم با يکي بر يک سرير
ازو داد آن زمان يابي که از خود داد بستاني
مي مي خور و خوش مي باش،مخروش و دلم مخراش
ديوان فرخي سيستاني
که از بس رنگ زر تو سلب زرين شود برما
گه ز دل در آتش تيزم گه از چشم اندر آب
بوسه اندر بوسه بند و عيش با او خوش گذار
جز از اين نيست جز آن کاين همه را در همه حال
ز بيم تو نه اندر چشم خوابست و نه در تن جان
بيک هفته بر آيد مر ترا از کوه زر رويان
ببر در کش نگاريني که نامش کرده اي جانان
گه راي بگريزد ز تو، گه رام و گه خان گه تگين
نبيني راغ را کز لاله چون زيبا و در خور شد
ديوان فروغي بسطامي
که دل گم کرده ام آنجا و مي جويم نشانش را
بر سر هر حلقه اي صد پيچ و خم دادي مرا
بي سر و سامان عشق بي دل و بي دين تست
ور نه چشم و لب و رخسار و دهان اين همه نيست
وان که مي کند سير صورتت، وصف آفريننده مي کند
من حکايت از رفته مي کنم، او حديث از آينده مي کند
کز شميم خود باد نوبهار، خاک مرده را زنده مي کند
ما در اين گمان کانچه مي کند، آسمان گردنده مي کند
فرياد که از دستش يک شهر به جان آيد
ز شستي خورده ام پيکان که جان مي رقصد از تيرش
نه بهره از شاخ سمن، نه قسمت از گل چيدنم
ما را و خود را بيش از اين آزرده و رسوا مکن
من به فکر مهر او، او در خيال کين من
زناربندي را نگر، تسبيح خواني را ببين
طرفه دامي به ره گبر و مسلمان شده اي
که هم چاه ذقن داري و هم مشکين رسن داري
که سر تا پا همه بندي و پا تا سر همه چيني
کاش با ما مي شد اين سودا که با وي مي کني
زان که هر يک هم سري با در غلطان مي کند
ديوان قاآني
عيد دارم سال و ماه و هفته صبح و شام را
من و وصل تو زه زه از اين عجايب
رقص خواهم کرد زين پس در ميان شيخ و شاب
که مرا جان و دل از غصه شجن در شجن است
فتنه اند اين دو و آن در پي دفع فتن است
پاي تا سر عالمي را در زر و زيور گرفت
هر دو هم را دستگير و هر دو هم را پايمرد
مانا جمال حور ازو در خلد رضوان پرورد
جهان تاريک در چشم چو يک مشت غبار آيد
يکي ابر و يکي باران يکي برق و يکي تندر
که شد در فارس غوغايي و خواند او را به ري داور
هم اهرمن در بند ازو هم زو معاصي مغتفر
ز چه؟ ز سايه خود در کجا؟ به سنگ و مدر
ز زر و سيم و مراع و مواش و خيل و حشر
نم ابرو دم باد و تف برق و غو تندر
غوکوس و تک رخش و سر گرز و دم خنجر
روان در صف دهان پر تف سنان بر کف سپر بر سر
دو صد ديو و دو صد گيو و دو صد نيو و دو صد صفدر
کجک بر سر نجک در دل حسک بالين خسک بستر
هر تن که نه قربان تو آونگ به از دار
تا ماند اين يک از من و آن از تو يادگار
در دوات اندر به زير و روز و شب با خود بدار
از مي و بربط و رود و ني و عود و دف و تار
ده و سي دادي و خواندي دو سه در وقت شمار
مرا دردي بود در دل که جز غم نيست درمانش
چه داند حال مستي خاصه در بر هر که جانانش
وان اشارتها که در هر يک دو صد مکرست و فن
محبش با دل خرم حسودش را شرر در تن