ديوان انوري

گر با زمانه کلک تو گويد که در زمين
منظور کيست حکم قضا گويد آن تو

در انتظار تو چشم عوام گشته سپيد
وز افتراق تو روي خواص گشته سياه

ز خون کشته چنانست رود مرو هنوز
که در گذار بمانند ماهيان ز شناه

راجع نشود مهر درخشان شده بر چرخ
نقصان نکند نقره صافي شده در گاه

آگاه شد از پايگه خويش وليکن
در بند شهنشاه بد آنگه که شد آگاه

در بند تو زينگونه بماناد بدانديش
از بند بدانديش تو آزاد نکوخواه

از دست آنکه غيرت ماهست و آفتاب
در جام ماه نو مي چون آفتاب خواه

در موقف جزاي مطيعان و عاصيان
از لطف و قهر خويش ثواب و عقاب خواه

در شان داد آيت حق بود مير داد
او باب تست زندگي از نام باب خواه

ايام گر بکرد خطايي در آن مبند
خوش باش و انتقام ز راي صواب خواه

کاهي که از جهان ببرد کهربا به غصب
در عهد عدل تست ز عدلت جواب خواه

روز بارت خاک بوسان ره دهند
آفتاب و سايه را در بارگاه

بر در ملکت کرا آيد شگفت
گر کمر بندد نشابور و هراه

اي به گوهر تا به آدم پادشاه
در پناه اعتقادت ملک شاه

ناوک عصمت بدوزد چشم روز
گر کند در سايه چترت نگاه

نسبت از صدق تو دارد در هدي
صبح صادق زان همي خيزد پگاه

تا که دارد خسرو سيارگان
در اقاليم فلک ز انجم سپاه

در سپاهت بر سر هر بنده اي
از شرف سياره اي بادا کلاه

بعد ما کز سر حسرت همه روز افکندي
سخن رفتن و نارفتن من در افواه

اندر آمد ز در حجره من صبحدمي
روز بهمنجنه يعني دوم از بهمن ماه

اتفاقا به در رحبه بوفدي برسيد
همه اعيان و بزرگان نشابور و هراه

تا درين بودم گردي ز در شهر بخاست
گفتم آن چيست مرا گفت جنيبت کش شاه

آمد القصه و آورد جنيبت پيشم
ديده من چو در آن شکل و شبه کرد نگاه

گفت ما را به در شاه فراموش مکن
که چو ماهست کنون گرد رکابت پنجاه

آنکه با خنجر او هست قضا کارافزاي
وانکه در حضرت او هست قدر کارآگاه