ديوان صائب

هست اگر آسايشي در زير تيغ و خنجرست
ديده حيران قرباني بر اين معني گواست

در خور ظرف است اينجا هر دهان را لقمه اي
ضربت تيغ شهادت طعمه شير خداست

کور اگر روشن شود در روضه اش نبود عجب
کان حريم خاص مالامال از نور خداست

عقده ها از ماتمش روي زمين را در دل است
دانه تسبيح، اشک خاک پاک کربلاست

مي دهد غسل زيارت خلق را در آب چشم
اين چنين خاک جگرسوزي ز مظلومان کراست؟

قطره اشکي که آيد در عزاي او به چشم
گوشوار عرش را از پاکي گوهر سزاست

بر فرق تاج خسروي از لطف ايزدي
در بر دعاي جوشنش از حفظ کردگار

دارد شکوه شهپر سيمرغ و کوه قاف
در قبضه شجاعت او تيغ آبدار

از داغهاش دود چو مجمر شود بلند
گر در دل پلنگ کند خشم او گذار

شيران چو سگ قلاده به گردن گذاشتند
در روزگار صولت آن شاه نامدار

گرديده است چون سگ اصحاب کهف، گرگ
در روزگار معدلتش معتکف به غار

ياقوت و لعل سفته برآيد ز صلب سنگ
گر کوه را سنانش در دل کند گذار

بي مشق اگر چه قطعه نويس است تيغ او
پيوسته در شکار کند مشق کارزار

افکنده تيغ موج به گردن ز انفعال
اينک به عذرخواهي آن دست در نثار

چو مغز پسته فلک در شکر شود پنهان
چو پسته تو درآيد به شکرافشاني

گهر ز صلب صدف سفته در وجود آيد
نگاه تند کني گر به ابر نيساني

در آفتاب قيامت برهنگي نکشد
به جرم هر که تو دامان عفو پوشاني

ميانه تو و عباس شاه خلد سرير
تفاوتي است که در نقش اول و ثاني

چو ماه عيد به انگشت مي نمايندش
ز بس که تيغ تو طاق است در سرافشاني

نه هر سواد که باشد مطابق اصل است
يکي است کعبه مقصود در تمام جهان

اگر چه هست ده انگشت در شمار يکي
بلند نام ز سبابه مي شود ايمان

ازان زمان که فلک پاي در رکاب آورد
نديد شاهسواري چو او درين ميدان

به شمع دست حمايت شود نسيم سحر
در آن ديار که حفظش دهد صلاي امان

اگر به کوه کند عزم راسخش اقبال
چو رود نيل شود شاخ شاخ در يک آن

پلنگ از آتش خشمش ستاره سوخته اي است
که چون شرر شده در صلب کوهسار نهان

ز پرده داري حفظش چو ديده ماهي
شرار، سير کند بي خطر در آب روان

شگفت نيست که در عهد او گشايد شير
گره ز شاخ غزالان به ناخن و دندان

نگين نقش مرادي را که مي خواست
به دست آورد در دور سليمان

ز شادي استخوان در پيکر خلق
به زير پوست شد چون پسته خندان

ز نور راي او در ديده ها شد
چراغ روز، خورشيد درخشان

ز خيرانديشي او گشت از بيم
شرارت چون شرر در سنگ پنهان

ز برق تيغ عالمسوز او لعل
شود خون در جگرگاه بدخشان

گذارد از شکوهش سينه بر خاک
گر آرد رخش رستم در ته ران

گشاد جبهه از خلقش دليل است
که باشد کعبه در ناف بيابان

ز عرياني بود در حشر ايمن
به جرم هر که پوشانيد دامان

به محراب اجابت مي کند پشت
ازين در هر که گردد روي گردان

شب و روز جهان در دلگشايي
به ميزان عدالت گشت يکسان

زير ابرو چون سواد ديده مي آيد به چشم
در خم طاقش سواد سرمه خيز اصفهان

در جوار رفعت اين قصر گردون منزلت
کعبه زالي است طاق شهرت نوشيروان

از اساسش زير کوه قاف دامان زمين
وز ستونش آسمان را تير در بحر کمان

مهر عالمتاب را در سينه مي سوزد نفس
تا رساند روي زرد خود به خاک آستان

تا شبستان زراندودش نيفتد از صفا
شمع همچون لاله مي سازد گره در دل دخان

در حريم او ز حيراني سپند شوخ چشم
از سر آتش نخيزد همچو خال گلرخان

در بساط آسمان يک صبح دارد آفتاب
دارد از آيينه چندين صبح روشن اين مکان

از حضور شه درين آيينه زار دلنشين
يوسفستاني مصور مي شود در هر زمان

کشتي نوح است بال از بادبان واکرده است
در نظرها صورت تالار او با سايبان

بيضه افلاک را در زير بال آورده است
طره اش کز شهپر جبريل مي بخشد نشان

دارد از حوض مصفا در کنار آيينه ها
تا نگردد غافل از نظاره خود يک زمان

نيست جز فواره در بستانسراي روزگار
سرو سيميني که با استادگي باشد روان

آب بردارد گر از درياچه اش ابر بهار
قطره هايش گوهر شهوار گردد در زمان