ديوان انوري

بر اميد مدد رزق به سوي در تو
هم به اول حرکت سجده کند جان جنين

در دياري که بود حشمت تو مالک عنف
خاک را هست به خون ملک الموت عجين

گر شود قدرت کلک تو مصور در شير
به نظر آب کند زهره شيران عرين

صورت دولت تو چون ز ازل رايت ساخت
کرد تقدير ابد را به ازل در تضمين

در عالي تو آن سجده گه محترمست
که رخ کعبه بود از حسد او پر چين

در زبانها سخن سال نو و ماه نوست
ناگزيران طرب را طرب و باده گزين

نوبتي ملک به زين اندرست
تا به ابد بر در طغرل تکين

در شب کين صبحدم فتح را
نور دهد مغفر طغرل تکين

فتح و ظفر هر دو دو رايت کشند
در حشم صفدر طغرل تکين

ور قلم در جهان کشد قهرش
بارز کون را کند ترقين

راي او چون در انتظام شود
دختر نعش را کند پروين

نهي او چون در اعتراض آيد
حدثان را قفا کند ز جبين

گر عنان فلک فرو گيرد
به خط استوا در افتد چين

ور زمام زمانه باز کشد
شبش از روز بگسلد در حين

بر در کبرياي تو شب و روز
اشهب روز و ادهم شب زين

گردون کجاست بر در قدر بلند تو
خورشيد کيست پرتو راي صواب تو

در کشت زار روزي برگي نگشت سبز
الا به اهتمام کف چون سحاب تو

بيداري است با تو چنان در مقام حزم
کانجا به خواب هم نتوان ديد خواب تو

اي چرخ پست از بر راي رفيع تو
وي ابر زفت در بر بذل بنان تو

رازي که از زمانه نهان داشت آسمان
راند در اين زمانه همي بر زبان تو

آن روز کافرينش آدم تمام شد
شد در ضمان روزي نسلش به نان تو

با پادشا منادي اقبال هر زمان
گويد که اي زمين و زمان در امان تو

عمريست تا دو ديده چو نرگس نهاده ام
در آرزوي مجلس چون بوستان تو

حزم تو پاسبان جهان باد و در جهان
دايم قضا به عين رضا پاسبان تو

رازي که از زمانه نهان داشت آسمان
راند در اين زمانه همي بر زبان تو