ديوان انوري

در و دست تو مقصد آمال
دل و طبع تو مجمع البحرين

عرصه همتت چنان واسع
که در آن عرصه گم شود کونين

اي تلف کرده منفقان سخات
در هم آورده شهور و سنين

خواستم گفت در سخن من و تو
از مکانت نيافتم تمکين

آسمان گر به رنگ فيروزه ست
تن در انگشتري دهد چو نگين

کاي به نزديک مدتي من و تو
در سخي داده داد غث و سمين

تا به دور تو در زمانه نبود
اي زمان تو دور دولت و دين

تا ببيني که در نظام امور
دختر نعش را کند پروين

تا ببيني که در عنا و علو
آسمان را قفا کند ز جبين

در صبي از صباي طبع دهد
طبع دي را مزاج فروردين

تو که در چشم تو نيايد کون
اين زمانش به چشم خويش مبين

تا ز تاثير صد قران يابند
در خم آسمانش هيچ قرين

زان که تا بنگري بگيرد از او
عرصه روزگار در ثمين

اوست آن کس که قفل احداثش
بود بعضي هنوز در زرفين

جان پاکت که کاني از معني است
در سراي حزن مباد حزين

ور زمام زمانه باز کشد
شبش از روز بگسلد در حين

هست عريان و در صريرش عقل
گنجها دارد از علوم دفين

نيست غواص و برکشد هردم
نوکش از بحر غيب در ثمين

داشت انديشه کارد از پي مدح
در مديح تو شعرهاي متين

از حسد در دلش کشيد کمان
وز جفا بر تنش گشاد کمين

خسروان دل برقرار ملک آن گاهي نهند
کاوردشان آسمان در بيعت طغرل تکين

کو فريدون گو بيا نظاره کن اندر جهان
تا ببيني خويشتن در نسبت طغرل تکين

کهربا در کاه نتواند تصرف کرد نيز
بي اجازت نامه اي از حضرت طغرل تکين

باز گفتم عادت طغرل تکين در ملک چيست
گفت انصافست و بخشش عادت طغرل تکين

عقل در کوي تو اعراض نمود از فردوس
طبع با روي تو بيزار شد از حورالعين