167906 مورد در 0.07 ثانیه یافت شد.
ديوان صائب
به هر پهلو که غلطم ناله زخمي به گوش آيد
بود يک دل پيش او بهتر ز صد شهر و ديار
گر زند بط بال خود بر يکدگر در زير آب
صرف نقل و مي در ايام بهاران مي کند
ديوان عبيد زاکاني
بادا خجسته روز و شب و سال و ماه تو
نه چرب و نه شيرين و نه گرم است و نه سرد
ديوان عطار
چو دل ها در شکن دارد چه محتاج است دعوي را
چون تو پيدا کرده اي اين راز پنهان مرا
تا ريخت پر هر باده اي از جام دل در جام ما
باک نيست چون دوست اندر عهد و در پيمان ماست
پس تويي بي تو که از تو آن تويي پنهان توست
زانکه اصل تو برون از نفس توست و جان توست
هم ازين و هم از آن در هر دو کون آثار نيست
چو مي بيني که اين دريا جهاني پر گهر دارد
دلم ز دست در افتاد و جان خروش بر آورد
مي نرهد ز درد تو وز تو دوا نمي رسد
کو ازين هر دو کناري جست و ناگه از ميان شد
فارغ ز نيک و بد گشت ايمن ز ما و من شد
جان و دل در بي نشاني با فنا هم خانه شد
تا ره تو به سر نشد خود به ميان نمي کشد
خود بر صف جبه و دستار برآمد، لبس همه سان شد
خود گشت بت و خود به پرستار برآمد، خود عين بتان شد
چون تو در کس ننگري کس با تو همدم کي شود
در ره عشق تو را با من و با خويش چه کار
وز تو جهان پر است و جهان از تو بي خبر
به خاک و خون فرو رفتم ز خواب و خور فرو ماندم
بپرس از من در آن ساعت که سر زير کفن دارم
وليکن ما و من گفتن به عشقت در نمي دانم
درد او از حد بشد گر مي کني درمان او
چون کس نماند اندر جهان تا کي بود خون ريز تو
مشک است يا عنبر بهم موي تو بر هم تافته
تو يقين مي دان که آن گنجي است در ويرانه اي
عمر بگذشت و تو در هر توي عمري کار داري
اگر پيش سر اندازان سزاي تن، سري داري
تو را زين بار جان دين رفت و دنيا هم به سر باري
که کس نمي دهد از تو به هيچ جاي نشاني
گه باغ و حوض سازي و گه منظر و سرا
بر دلت پيدا شود در يک نفس صد فتح باب
از دل پر عشق خود آتش زني در جاه و آب
گر خوشي جويي ز خون و اشک خون خور و اشک بار
در نگر يک ره به گورستان به چشم اعتبار
ز يک يک پايه اي برتر گذر مي کن چو بتواني