ديوان انوري

چه عالي همتي يارب که هردم
يکي در آفرينش بيني افزون

به مردي و مروت کي رسيدند
در انگشت تو اين يک مشت مرهون

در آن موقف که از مصروع پيکار
زبان رمح گردان خواند افسون

نه بر وجهي که باشد رونق او
در آخر کرد ذکر آب و صابون

جهان داند که معزولي نيابد
ربيع نطق را در ربع مسکون

هنوز از استماع شعر نيکوست
خرد را گوش درج در مکنون

مهري که وحوش و طيور را
در طاعتش آورد بر نگين

از بيم سپاهش سپاه خصم
چون مور نهان گشته در زمين

پاي ملخي بيش ني بقدر
در همت او ملک آن و اين

در سايه پر هماي چتر
طي کرده اقاليم ملک و دين

وقتش نشود فوت اگرنه روز
در حال کند از قفا جبين

چون راي زند در امور ملک
بحر سخنش را گهر ثمين

در ملک زمينش نبوده عار
باري چو ملک باشي اين چنين

از جانب او جز کمان نکرد
در حمله چو بي طاقتان انين

وز لشکر او جز اجل نبرد
در خفيه چو بي آلتان کمين

زانکه يک بار جنس اين گفتم
ادب آن بيافتم در حين

اي بجايي که در هزار قران
چرخ و طبعت نپروريد قرين

بحر طبع تو کرده مالامال
درج نطق ترا به در ثمين

طوطي کلک راست گوي تو کرد
عقل را در مضيقها تلقين

دان که در خدمت بساط وزير
که خدايش مغيث باد و معين

چرخ در بخت من کشيد کمان
دهر بر عيش من گشاد کمين

مي کند رخنه نظم حال مرا
در چنان دار و گير و هيناهين

عرصه تنگست و بند سخت و مرا
در همه خان و مان نه غث و سمين

گربه به بيوس نتوان بود
هم در اين بيشه بوده شير عرين

شعر من بنده در مديح به بلخ
اين نخستين شناس و باز پسين