167906 مورد در 0.07 ثانیه یافت شد.
کشکول شيخ بهايي
ديوان صائب
خون خود را مي خورند اين دوستان از هم جدا
پيچ و خم باشد به جا در رشته جان برق را
مي شود معمور هر کس مي خرد يک جا مرا
عيب خود را در نظر بيش از هنر داريم ما
به خود هر کس رسيد اينجا، به آساني رسيد آنجا
که مي گفت از تنور خام اين طوفان شود پيدا؟
که در دل هر چه پوشيده است، گردد از جبين پيدا
اگر چون مهر در راه طلب تنها نهي پا را
که دست از جان خود شستن به دريا مي برد ما را
که مي رويد بت از ديوار و در کاشانه ما را
که من از عرض جوهر دوست تر دارم سر خود را
که ناز خيمه ليلي است در سر، داغ مجنون را
که مي چون آتشين شد پنبه در مي گيرد از مينا
گر چه حسن از حلقه خط مي شود پا در رکاب
از ته دل وصل دريا در نظر مي دارد آب
غوطه در خون مي دهد آن را که از گل بسترست
چون حباب شوخ چشم اين کاسه گرداني بس است
خود پرستش مي کند خود را و ممنون از من است
بوسه اش خون در جگر از بد ادايي کرده است
غير آه بي اثر ديگر چه از ما سر زده است؟
دست و پا در زير تيغ بي امان گم کرده اي است
گر چه ما را چون کمان در خانه جز خميازه نيست
از فسون اين مهره را از مار مي بايد گرفت
بوسه اي گر مي کني در کار ما وقت است وقت
نور از خورشيد مي گيرد چو ماه از شش جهت
خاک و زر در نظر همت ما هر دو يکي است
چه طلب مي کند آن کس که طلبکار تو نيست؟
خواب در ره کي کند هر کس به منزل راه برد؟
تا به کف سر رشته اي از پيچ و تابم داده اند
برگ عيشي را که چون گل خلق بر هم چيده اند
هر که را چون بحر، گوهر در ته پا ريختند
صبر آن دارم که خط زان روي چون گل سر کند
شست چون صاف است پيکان جاني خود وا مي کند
هر کجا افتد ز دوش اين بار، منزل مي شود
بر جنون زد هر که صائب ناله اي از ما شنيد
خلاصي نيست هر کس را که در قيد فرنگ افتد
که از خود هر که بيرون رفت در دنيا نمي گنجد
چرا چون تاک کس هر لحظه بر شاخ ديگر پيچد؟
که هر چيني که بر ابرو زني موج خطر گردد
به لب تا از ته دل مي رسد خميازه مي گردد
سر ما گرم ازين پيمانه کم کم نمي گردد
همان بهتر که چون ساغر لب از چون و چرا بندد
به قصد جان من هر خار تيري در کمان دارد
که در وقت خرام آن سرو بالا را نگه دارد
که دامن هر که را سوز،د مرا آتش به جان گيرد
دل هر جايي من کي به يک محراب مي سازد؟
به درد و داغ عشق آن کس که در اينجا فزون سوزد
که از بهر چه اين بي شرم از آغوش تو برخيزد
زنقش پاي من تا روز محشر دود مي خيزد
که مي در جامم از کيفيت ديدار مي ريزد
از ان خوشتر که چشمي در پي سامان من باشد
که چون يک بال گردد مرغ از پرواز مي ماند
چه گل از عمر مي چيند، چه خير از مال مي بيند؟
هرچه در راه خدا مي دهي آن مي ماند
اين دو منزل را يکي کن اي سبک پي زود باش
من که صائب کعبه و بتخانه را گم کرده ام
خاک بر سر، دست بر دل، خار در پا مانده ايم
که من جز مايه لغزش در آب و گل نمي يابم
چو بلبل گر چه از افغان قيامت در چمن کردم
به ناخن تا گره از کار مردم باز مي کردم
که مي مردم ز شادي گرترا در خواب مي ديدم
که چشم انتظار از نفش پا در هرگذر دارم
که من چون ني ز بي برگي نوا در آستين دارم
گرچه با دشمن و با دشمن و با دوست چو شير و شکرم
سنگ بر دل تا به کي بندم ز بيداد وطن؟
مهره گل مي شود تا مي چکد از روي من
گر زني نشتر به دستم، دود مي آيد برون
دست خالي نيزه ام از جنگ مي آيد برون
که دل را تنگ سازد در گره چون غنچه زر بستن
به آه اين دانه را از کاه مي بايد جدا کردن
که در دل مي خلد چون خار بي مژگان تر بودن
ز آب و دانه بگذر، اين گره از بال و پر وا کن
نمي آيد به روي بستر بيگانه خواب از من
که در گوهر شود چون رشته گم موج سراب از من
بلند اقبال آن خاري که مي رويد ز راه من
تو به چندين بال و پر عاجز چه در گل گشته اي
که در دريا برون آيي اگر بي دست و پا گردي
رو به هر جانب که مي آري به جز ديوار نيست
که خون از مشک گشتن راه خود را پاک مي سازد