167906 مورد در 0.07 ثانیه یافت شد.
مثنوي معنوي
هر که از سر صحف بويي برد
هيچ هيچي که نيايد در بيان
يک زمان که چشم در خوابي رود
رازيا با مرغزي مي ساز خويش
اين سر خر را در آن بطيخ زار
قلب را در قلب کي بودست راه
پس کنيزک از غضب در را ببست
که ازو بد خشمگين و دردمند
دست بر در چون نهاد او بسته يافت
خويشتن در خواب در ويرانه ديد
يا برآيد در گشادن بانگ در
من که جزوم در خلاف و در سبق
تا برويد در عوض در دل چمن
کاي شهيد حق شهادت عرضه کن
در جهان نقلي نداند جز خبث
او در آتش يافت مي شد در زمان
دل ببيند نار و در نوري شود
در نگر زان پس که بعد لا چه ماند
خوش نگردد گر بگيري در عسل
بعد از آن در نوحه آمد مي گريست
نفخ صور حرص کوبد بر سگان
تا پرش در نفکند در شر و شور
در شعاع از بهر او کي شمع ريخت
چشم در اصل ضيا مشغول شد
شحنه با خصمانش در دنباله ايست
چون نداري آب حيوان در نهان
تحفه او را آر اي جان بر درم
در شکنجه بود در اصطبل خر
در يکي حقه معذب پشک و مشک
هم چو برگ از نخ در فصل خزان
گشته در پيري دو تا هم چون کمان
که در آيد با تو در قعر لحد
تو همي خواهي لب نان در به در
رو در دل زن چرا بر هر دري
در خموشي مغز جان را صد نماست
چون شود جني و انسي در حسد
از بصيرت مي کند او را گسيل
تا بخايه در زمان خاتون بمرد
تو حقيقت دان که مثل آن زني
دانه خوردن گشت بر جمله حرام
در حدث پنهان عقيق بي بها
نيستم در صف طاعت بين بين
که ترا بر آسمان بودست بزم
چه غمست ار تن در آن سرگين بود
در مجاعت منتظر در جست و جو
در خراب خود در آيد چون کنوز
نامه چون آيد ترا در دست راست
محض بخشايش در آيد در عطا
در کف جوشت نيابم يک دغل
در ميان صد خياليي حسود
در کف آيد نامه عصيان سياه
در يمين نايد درآيد در شمال
بگذرد از چپ در آيد در يمين
يادش آمد طشت و در خانه بد آن
خواجه را در خانه در خلوت بيافت
مرد بر جست و در آمد در نماز
در گمان افتاد زن زان اهتزاز
تا بجويند اولش در پيچ رخت
در مناجاتم ببين بوي جگر
در همه عالم نمي گنجم کنون
ضعف در کشتي بود در نوح ني
قسمتم حق کرد من زان شاکرم
در فرو بسته ست و بر در قفلها
اندرو حيوان مرفه در امان
زانک در لب بود آن نه در قلوب
در عقيده طعم دوشابش بود
سرنگون افکندش و در وي فشرد
زرد رو و لب کبود و رنگ ريخت
از گلستان گوي و از گلهاي تر
ماه او در برج وهمي در خسوف
ور کنم خدمت من از خوف سقر
عشق درياييست قعرش ناپديد
عيب بر تصوير نه نفيش مدان
سرسري در عاشقان کمتر نگر
در ميان خاک بنگر باد را
در نيفزايد سر يک تاي مو
من نمي آرم ز در بيرون شدن
سر آن بشنو ز من در ماجرا
در حجاب غيب آمد عرضه دار
چون دو مطلب ديد آيد در مزيد
هر فريقي در ره خود خوش منش
کير او بر دست زن آسيب کرد
ليک در ايمان او بس مؤمنم
در زمان در دير رهبانان رسيد
در شب ابري تو سايه جو شده
در نگر در درد و بدبختي او
در اميد عفو دل در بسته اي
در سه گز تن عالمي پنهان شده
وآن دگر نقشش چو مه در آسمان
پاي معني فوق گردون در طواف
خند خندان پيش او تو باز رو
سست گردد در قرار و در ثبات
خويشتن بايد که از وي در کشي
ديد کافر را به بالاي ويش
صد فنا کن غرقه گشته در فنا
در رياضت کردن و لاغر شدن
در دو عالم تو چنين بيهوده اي
هر شب افکندي يکي در آب يم
در عجب در ماند از مردي او
او در خانه مرا زد لاجرم