ديوان انوري

تويي آنکه در مجلست بخت ساقي
تويي آنکه بر درگهت چرخ دربان

به کوي کمال تو در، عقل ناقص
به خوان سخاي تو بر، جود مهمان

ز مسطور کلکت شود مرده زنده
مگر در دوات تو هست آب حيوان

نگر تا نداني که تاخير بنده
در اين آمدن بود جز محض حرمان

که در مدتي کز تو محروم بودم
جهان بود بر جان من بند و زندان

نفس کرده بر رويم اشک فسرده
اسف کرده در جانم انديشه بريان

چون شمع روز روشن از ايوان آسمان
ناگه در اوفتاد به درياي بي کران

آورد پاي مهر چو در دامن زمين
بگرفت دست ماه گريبان آسمان

بر طارم فلک چو شه زنگ شد مکين
در خاک تيره شد ملک روم را مکان

گردون چو تاج کسري بر معجزات حسن
وز در و لعل چتر سکندر برو نشان

در آب او سمک نرود جز به سلسله
بر کوه او ملک نرود جز به نردبان

زان در دلم نبود اثر زانکه همچو حرز
راندم همي مديح خداوند بر زبان

شاهان همي روند ز عصان او نگون
مرغان همي پرند در ايام او ستان

گويي که شرزه شير گشايد همي کمين
وقتي که در مصاف شها برکشي کمان

خارج از ظل رايت تو نماند
هيچ ديار در ديار جهان

کيست او تا چو مردمان بندد
ناقه خويش در قطار جهان

خصم با سلطان نداند در جهان پهلو زدن
تا تو سلطان جهان را بود خواهي پهلوان

از کفايت شد کف تو ضامن ارزاق خلق
ضامني کورا بود توفيق در ضمن ضمان

نهان و پيدا گفتي که معني ايست دقيق
وراي قوت ادراک در لباس سخن

وزان سپس به جواني دگر گذر کردم
که بود در همه فن همچو مردم يک فن

خدنگهاي شهاب اندر آن شب شبه گون
روان چو نور خرد در روان اهريمن

نجوم کرکس واقع بجدي درگفتي
که پيش يک صنمستي به سجده در دو شمن

که روز بار ز ميران و مهتران بزرگ
در سراي و ره بارگاه صدر زمن

هزار عيد چنين در سراي عمر بمان
هزار بيخ خلاف از زمين ملک بکن

عدو بندي که کلکش در دهاده
کند گل را ز خون فتنه گلگون