ديوان انوري

خصم را در ازاء قدرت تو
شک مکن حرفها بود موهوم

ليک چونان که دفع بوي پياز
در موازات قهر باد سموم

که مرا در فراق خدمت تو
جان ز غم مظلم است و تن مظلوم

شاخ عمر تو در بهار وجود
سال و مه سبز و مهرگان معدوم

باز بر تخت بخت کرد مقام
باز در صدر ملک گشت مقيم

با وقار و سياستش در ملک
آب و آتش بود حرون و حليم

نوک کلک تو بحر مسجور است
واندرو صد هزار در يتيم

بجزو اصل رسيد آفتاب نه گردون
بخير در نهم آفتاب هفت اقليم

اگر خيال تو در خواب ديده مي نشدي
شبيه تو چو شريک خداي بود عديم

کريم ذات تو در طي صورت بشري
تبارک الله گويي که رحمتيست جسيم

به عهد نطق تو نز خاصيت دهان صدف
نفس همي نزند بل ز ننگ در يتيم

مسير کلک تو در معرض تعرض خصم
مثال جرم شهابست و رجم ديو رجيم

بشست خلقت آتش به آب خلق تو روي
که در اضافه طبع نعامه گشت نعيم

ببست باد خزان بادم حسود تو عهد
که در برابر ابر بهار گشت لئيم

وراي لطف خداوند چيست لفظ خداي
زبان در آن نکنم کان تجاوزيست ذميم

مرا ادب نبود خاصه در مقام ثنا
حليم گفتن کوه ارچه وصف اوست قديم

هميشه تا نکند گردش زمانه مقام
به کام خويش همي باش در زمانه مقيم

تکاوراني در زير زين به دولت او
چو ابر گاه مسير و چو پيل گاه توان

ضياء دين خداي آنکه حسن عادت او
زمانه دارد در زير سايه احسان

نه ناشناسي تشبيه خواستم کردن
سر انامل او را به ابر در نيسان

محامد تو همي درنيايدم به ضمير
مدايح تو همي در نگنجدم به دهان

قواي غاذيه را در طباع جاي نبود
اگرنه جود تو بودي به رزق خلق ضمان

ز شوق خدمت خوان تو در تنور اثير
هزار بار حمل کرد خويش را بريان

ز بس خار هجر تو در ديده و دل
ز خونابه رخسارها چون گلستان

کدامين سعادت بود بيشتر زين
که باز آمدي در سعادات الوان