ديوان انوري

در باغ آفرينش از حرص خدمت تو
همچون بنفشه هرگز پشتي مباد بي خم

با راي تو چرخ در مصالح
الحان کنان که هان تکلم

در موکب تو به ميخ پروين
مه بر سم مرکبانت محکم

در شوره ز فتح باب دستت
با ناميه هم عنان رود يم

گر قهر تو بر فلک نهد پاي
در محور عالم افکند خم

واندر دو جهان مخالفت را
با عجز و عنا و رنج در هم

نازان ز تو در صدور فردوس
جد و پدر و برادر و عم

اقبال تو بر فزون به هر روز
در دولت خسرو معظم

با خاک در تو ز ايران راست
بر چهره صفاي آب زمزم

در مدح و ثنات شاعران راست
تشريف و صلات خز معلم

گيرد فلک ار بخشک ريشم
من در ندهم به خويشتن نم

دور از سعادت تو درين روزها دلم
کز دوري بساط تو خون بود در تنم

با جان دلشکسته که در عهد من مباد
گر عهد خدمت تو همه عمرم بشکنم

با اين همه کمال تو در هر مباحثه
آن لکنتم دهد که تو پنداري الکنم

با جان من اگرنه هواي ترا رگيست
خون خشک باد در رگ جان همچو روينم

يک جوز صدق کم نکنم در هواي تو
تا برنچيند مرغ اجل همچو ارزنم

در خرمن قبول تو کاهي اگر شوم
گردون برد به کاهکشان کاه خرمنم

وامروز در حمايت جاهت به خدمتي
اندر چراغ مي کند از بيم روغنم

با باد در لطافت ازين پس مري کنم
گر خاک درگه تو بماند نشيمنم

در نظم اين قصيده که فتوي همي دهد
ابيات او به صدق مباهات کردنم

وين در زمين عافيت اعقاب خويش را
تخميست کز براي شرف مي پراکنم

در قيامت به صد زبان همه شکر
پاي مرد سديد حمدونم

گر بر اين مايه اختصار کني
هم تو بيني که در وفا چونم

ورنه مي دان که به روز فنا
معتکف بر در شبيخونم

خلق ناديده در جبلت تو
هيچ سيرت که آن بود مذموم