167906 مورد در 0.06 ثانیه یافت شد.
ديوان سيف فرغاني
در عشق و حسن آن منم اي جان و اين تويي
که در آفاق مي گردند اين تاريک و آن روشن
خانقه بي فرش و سقف و مدرسه بي بام و در
چو برگ از شاخ و چون ميوه سر از ازهار بيرون کن
دلت در کار جان خود چو ديده نقش بين باشد
مي نهي بر آتشم چون ديگ و مي گويي مجوش
سرو را در بر قبا و ماه را بر سر کلاه
آن را که آمد ياد تو چون من برفت از خويشتن
نفس کرکام بيرون شد دگر کي باد هان آيد
عقل از سر و صبر از دلم آن شوخ رعنا مي برد
ديوان شاه نعمت الله ولي
در دو جهان هست و نيست جز يک ديگر مرا
زهر دو روز و شب روشن ببين در ديده بينا
جسم و جان بر باد رفت و کفر و ايمانم بسوخت
عشقش همي جستم به جان دل گفت در جان من است
در دو عالم غير از اين ما را مآلي هست نيست
سر از دستار نشناسيم و مي از جام و نيک از بد
چه جاي اين و آن دارد چه قدر ما و تو باشد
او بهر جا مي رود ما را بهر جا مي کشد
اين کشاکش خوش بود چون سيد ما مي کشد
خوش است اين چشمه روشن ببين در چشم ما خوشتر
به عين ما يکي باشيم به اسم و رسم ممتازيم
به ما نوري عطا فرمود از آن شد چشم ما روشن
او ناظر و منظور است اي نور دو چشم من
که صد جان مي دهد جانان ز بهر خونبهاي تو
درين درياي بي پايان ز ما دردانه اي را جو
با هر يکي يکدم برآ از هر يکي ما را بجو
در آن جام از صفاي مي به رندان مي نمايد رو
تو پا انداز کن سر را به شکرانه روان جان ده
تو در ميان جان و تن اي جان من چون روغني
به چشم ما نظر مي کن که تا نور خدا بيني
چو آب رو ز ما يابي دگر از ما چه مي جوئي
استخوان و پوست و پي با رگ هم از بابا بود
دل يکي داريم و در يک دل نمي باشد دو يار
غير تو باشد ديگري از ديده ها بيرون کنم
گزيده غزليات شهريار
خاري به خود مي بندي و ما را ز سر وا ميکني
اي زلف که داد اينهمه پيچ و خم و تابت
کشکول شيخ بهايي
و اگر تو نمي بودي، هرگزشان نميدانستند که مخلوق افتاده اند