ديوان انوري

با اين کفايت و هنرم در نهاد عمر
اسباب يک مراد نگردد ميسرم

ستم تا پاي عدلت در ميان بست
نهادست از تحير دست بر هم

همه اسلام رادر راحت و رنج
همه آفاق را در شادي و غم

چو تو در دور آدم کس نديدست
کريم ابن کريمي تا به آدم

بيانم هست از وصف تو عاجز
زبانم هست در نعت تو ابکم

اي باد صبا گرفته در گل
با آتش تو چو ساق هيزم

ره گم نکني و در تحرک
چون گوي ز پاي سر کني گم

در زير داغ طاعت و فرمان تست يکسر
از گوش صبح اشهب تا نعل شام ادهم

دستي چنان قويست ترا در نفاذ فرمان
کز دست تو قبول کند سنگ نقش خاتم

آنجا که در زه آرد دستت کمان بخشش
ابر از حسد ببرد زه از کمان رستم

با آسمان چه گفتم گفتم که هست ممکن
دستي وراي دستت در کارهاي عالم

تا پايدار دولت او در ميانه هستم
همراه با سياست او با دو دست برهم

اي لمعه سنان تو در حربگاه کرده
بر خصم طول و عرض جهان عرصه جهنم

من بنده از مکارم اخلاق تو که هرگز
در چشم روزگار مبادي بجز مکرم

زانگه که خاک درگه عاليت بوسه دادم
در هيچ مجلسي نزدم جز به شکر تو دم

در عرصه ممالک پيش نفاذ امرت
هم دست جور کوته هم پاي عدل محکم

پيش شمال امرت پاي شمال در گل
پيش سحاب دستت دست سحاب بر هم

آنجا در زه آرد دستت کمان بخشش
ابر از حسد ببرد زه بر کمان رستم

در شاهراه دوران با عزم تيزگامت
گردون چه گفت گفتا من تابعم تقدم

در مشکلات گيتي با راي پيش بينت
اختر چه گفت گفتا من عاجزم تکلم

در هر سخن که گويي گويد قضا پياپي
اي ملک طفل اسمع اي پير چرخ اعلم

با آسمان چه گفتم گفتا که هست ممکن
دستي وراي دستت در کارهاي عالم

در دي مه حوادث از بيخ و بن برآمد
ملکي که بود عمري چون نوبهار خرم

گيتي خراب گشتي گر در سراي گيتي
سوري چينن نبودي بعد از چنان دو ماتم

همواره تا که باشد در جلوه گاه بستان
پيش زبان بلبل سوسن زبان ابکم