ديوان انوري

توامان در ازاء ناوک قوس
منع را خصم وار کرده قيام

در ترازوي چرخ چيزي نه
جز مراد لئام و غبن کرام

آنکه از بهر مدحتش زايد
گوهر نظم و نثر در اوهام

خون خصمت حلال دارد چرخ
ور بود در حريم بيت حرام

گل عز تو در بهار وجود
تازه باد و عدم گرفته ز کام

تا چه فعالي که چرخ مستبد هرگز نداد
در يکي فرمان ميان امر و نهيت التيام

رعد را معني ديگر نيست الا قهقهه
برق چون در نسبت دستش نخندد بر غمام

هرکجا با تيغ چونان شد چنين کلکي قرين
چرخ در فرمان بري بالله اگر خايد لگام

هرکجا تيغي چنان کلک چنين را شد معين
فتنه جو در خوابگه حقا اگر سازد مقام

وانکه نشنيدي پيام آيتي در شان عدل
مي برد اکنون ز عدلت سوي مظلومان پيام

گرنه از آب سخن پيدا کنم سحر حلال
در مديحت بر تنم باد جهان بادا حرام

اي از آن برتر که در طي زبان آيد ثنات
هرچه مدحست اندرين مصراع گفتم والسلام

از اقاليم نفاذ تو توقف را خروج
در گلستان بقاي تو تباهي را ز کام

در غناييست جهان از کرم او که زکوة
عامل از عجز همي طرح کند بر ايتام

مه ز دور فلکي زير فلک راست چنانک
معني مه ز کلام آمده در تحت کلام

حکم بر طاق مراد تو نهادند افلاک
حزم در سلک رضاي تو کشيدند اجرام

وز پي شرح اثرهاي تو پوشند نفوس
جوف را کسوت اصوات همي در اوهام

مرغ در سايه امن تو پرد گرد هوا
وحش از نعمت فيض تو چرد گردکنام

هر کجا غاشيه منهي پاس تو برند
باز در دوش کشد غاشيه کبک و حمام

چون همي بينم با پاس تو بر پنجم چرخ
تيغ مريخ ابد مانده در حبس نيام

در سخا خاصيتي داري وان خاصيت چيست
نعمت اندک و آفاق رهين انعام

يک سؤالست مرا از تو خداوند و در آن
راستي نيستم اندر خور تهديد و ملام

گر جهان را ننمايد به سخن سحر حلال
در مديح تو برو عيش جهان باد حرام

مدتي بر در اين وز پي آن سودا پخت
لاجرم ماند طمعهاش به آخر همه خام

ديد در جنب تو امروز که هستند همه
رنگ حلواي سر کوي و گياه لب بام