ديوان انوري

گه به جوي مجره در سرطان
خارج از استوا همي زد گام

گفتيي کلک خواجه در ديوان
ملک را مي دهد قرار و نظام

در حساب تو مضمرست اجل
گوييا هست او چو جرم حسام

در رضاي تو لازمست صواب
گوييا هست حرف و صوت کلام

رود از سهم در مظالم تو
راز خصم تو با عرق ز مسام

از پي خدمت تو بندد طبع
نقش تصوير نطفه در ارحام

وز پي مدحت تو زايد عقل
گوهر نظم و نثر در اوهام

خود برازوي وجود ممکن نيست
بس مقامي نه در وجود کدام

چرخ بر درگه تو از اوباش
بخت در حضرت تو از خدام

بنده را بنده خداوندانند
تا که در حضرت تست از خدام

علم شعر زند بر شعري
در مديح تو زند نظم نظام

هم در ايام تو جايي برسد
اگر انصاف بيابد ز ايام

لاجرم در زير ران راي تو
ابلقش اکنون همي خايد لگام

روز هيجاکز خروش کوس و اسب
آب گردد مغز گردان در عظام

زهرها در بر بجوشد وز نهيب
با عرق بيرون ترابد از مسام

در بر شير فلک شير علم
از پي خون عدو بگشاده کام

هستم از تشوير آن يک خارجي
تا ابد با خويشتن در انتقام

با لبي بر هم بر خرد و بزرگ
با سري در پيش پيش خاص و عام

آن گنه کارم که نتواند نمود
آسمان در عذر جرم من قيام

عالمي ديگري تو در عالم
هفت اقليمت و ز هفت اندام

رود از سهم در مظالم تو
راز خصم تو با عرق ز مسام

بنده شد مدتي که در خدمت
گه به هنگام و گه به ناهنگام

طيره گشتم ازو والحق بود
جاي آن طيرگي در آن هنگام

زهره در پيش چشم بهمن و دي
به کفي بربط و به ديگر جام

دلو کيوان در اوفتاده به چاه
ماهي مشتري بجسته ز دام