ديوان انوري

حق آنرا که زبر دست جهاني کردت
که مرا بيهده بي جرمي در پاي ممال

هفته اي هست که در دست تجنيست اسير
به حديثي که چو موي کف دستست محال

ور چنانست که خشنودي تو در آن هست
کاندرين روز دو عمرم که مبيناد زوال

به چنين جرم و تجني که مرا افکندند
اي خداوند خدا را مفکن در اقوال

ايا محامد تو نقش گشته در اوهام
و يا مآثر تو وقف گشته بر اقوال

وگرنه در دو سه موسم ز طبع چون آتش
قصيده هات بياورد مي چو آب زلال

در اين مقابله يک بيت ازرقي بشنو
نه بر طريق تهجي به وجه استدلال

چيده گوش از نطق تو در ثمين
ديده چشم از کلک تو سحر حلال

اي جوانمردي که در ايام تو
هست کمتر ثروت آمال مال

آز را از کثرت برت گرفت
در طباع اکنون ز استغنا ملال

پاي دور فلک و دست قضا
لنگ در تربيت خصمت و شل

در بحر علم کشتي علم تو مي رود
بي بادبان عشوه و بي لنگر حيل

در باغ علم همچو گل نوشکفته باش
دشمنت چو به برگ گل تر درون جعل

به مثالي که به چيزيش مثل نتوان زد
جز به عالي در دستور جهان صدر اجل

بس بقايي نبود خصم ترا در دولت
چه عجب رايحه گل ببرد روح جعل

بنده ساليست که تا در کنف خدمت تو
غم ايام نخوردست چه اکثر چه اقل

لله الحمد که تا حشر نمي بايد بست
در قطار تعبش نيز نه ناقه نه جمل

انتقام تو نه آن اخگر اخترسوزست
که در امعاي شترمرغ پذيرد تحليل

تا توانند که در تربيت روح نهند
آب حيوان را بر آتش دوزخ تفضيل

فلک از رشک رتبت و شرفت
در ازل جامه رنگ کرده به نيل

تويي آن کس که در سخا آيد
پشه تو به چشم گردون پيل

منم آن کس که در سخن شايد
موزه من زمانه را منديل

گرچه در هر سخن نهد فلکم
بر جهان و جهانيان تفضيل

زهره در بزم خسرو از پي لهو
به کفي بربط و به ديگر جام

دلو کيوان در اوفتاده به چاه
ماهي مشتري رميده ز دام