ديوان انوري

به حکمتي که خلل اندرو نيابد راه
ز مهر و ماه گشاده در آن مکان بيرق

که بارد از دهن ابر بر صدف لؤلؤ
که پوشد از اثر صنع در سمن قرطق

دوات در طلب آب لطف تو دلخون
قلم ز هيبت نام بزرگ تو سرشق

چو در مديح امير و وزير عمر گذشت
چه سود خواندن اخبار بلغه و منطق

منم سوار سخن گرچه نيستم در زين
ز درگه ملکان خنگ و ابرش و ابلق

يارب چگونه در سر کلکي توان نهاد
چندين هزار تعبيه از کار و بار ملک

آن در ازل بکرد به يکبار ثبت حکم
وين تا ابد بساخت به يکبار کار ملک

عمريست تا که نشو نبات فساد نيست
با آفتاب راي تو در نوبهار ملک

بر شير مرغزار فلک تب کمين کند
گر بگذرد به عهد تو در مرغزار ملک

چون خوانمت وزير که صد پادشا نشاند
توقيع تو ز تاجوران در ديار ملک

خورشيد روزکي دو سه پيش از وزارتت
بر پاي کرد نوبتئي در جوار ملک

اي ملک در بسيط زمين خواستار تو
واندر بسيط او همه کس خواستار ملک

تا روزگار دست تصرف همي کند
اندر نهان ملت و در آشکار ملک

اي در تصرف تو جهان تا ابد مباد
يک روزه روزگار تو جز روزگار ملک

بر درگهت رکوع وضيع و شريف عصر
در مجلست سجود صغار و کبار ملک

بسته گرد موکبت صد پرده بر روي سماک
کرده نعل مرکبت صد رخنه در پشت سمک

حذ و قدر بندگان نيکو شناسد پادشاه
خود تفاوت در عيار زر که داند جز محک

ملک بخشاينده در حرمان ميمون خدمتت
چون خلافت بي علي بودست و بي زهر افدک

وحش و طيرت بصورت و بصفت
همه همراز در شتاب و درنگ

آنکه عدلش در انتظام امور
شکل پروين دهد به هفتو رنگ

وانکه سهمش در انتقام حسود
ناف آهو کند چو کام نهنگ

تا بود پشت و روي کار جهان
گه شکر در مزاج و گاه شرنگ

در آن بنفشه به جاي خاره صلب
وزين پشيزه بريزد ز پشت ماهي دال

به بند چرخ بدم بسته تاکنون که گشاد
خداي بر من و بر ديگران در اقبال

به ايمني و خوشي در سراي عمر بمان
بفرخي و فرح بر سرير ملک ببال