ديوان انوري

اجلش در ندب اول گويد برخيز
دست خون باخته شد جاي به ياران پرداز

نيز من قاصرم از مدح تو در بيتي چند
عذر تقصير بگفتم به طريق ايجاز

يارب آنشب چه شبي بود که در حضرت تو
منهي حزم حديث حرکت کرد آغاز

اينت اقبال که باز آمدي اندر اقبال
تا جهاني ز تو افتاده در اقبال و نواز

زندگاني ولي نعمت من باد دراز
در مزيد شرف و دولت و پيروزي و ناز

از مواليد جهانم من و در کل جهان
چيست کان را متغير نکند عمر دراز

اولا تا که ز خدام توام نتوان گفت
که در کس به سلامي مثلا کردم باز

چون چنين معتقدم خدمت درگاه ترا
بهر آزار دلي از در عفوم بمتاز

دي در آن وقت که بر راي رفيعت بگذشت
که فلان باز حديث حرکت کرد آغاز

اي بر اعدا و اوليا پيروز
در مکافات اين و آن شب و روز

چون مراد خويش را با ملک ري کردم قياس
در خراسان تازه بنهادم اقامت را اساس

تا بود سير السواني در سفر دور فلک
واندران دوران نظير گاو او گاو خراس

فضا خطبه ها کرده در ملک و ملت
به نام تو بر منبر آفرينش

طرازي نه چون طاهربن مظفر
به عهد تو در ششتر آفرينش

شکوه تو دريافت آن کار اگرنه
بکردي فنا در خور آفرينش

تکسر چه باشد که با چون تو شحنه
بگردد به گرد در آفرينش

تو بادي که جز با تو نيکو نيايد
قباي بقا در بر آفرينش

دوام ترا بيخ در آب و خاکي
کزو رست برگ و بر آفرينش

بقاي تو چندان که در طول و عرضش
نشايد بجز محور آفرينش

اي نهان گشته در بزرگي خويش
وز بزرگي ز آسمان شده بيش

هر دو در تاب خانه اي رفتيم
که نبد آشنا هواي رواق

خلف صدق قدر اوست قدر
چون شود در نفاذ حکمش عاق

بي نيازي عيال همت اوست
صدق او در سخا بجاي صداق

روز و شب جفت کبريا بادا
در چنين کاخ و باغ و طارم و طاق

عز او در ازاء عز وجود
ناز معشوق و ناله عشاق