ديوان انوري

به وجه رمز در اين شعر بيتکي چندست
که از تامل آن هيچگونه نيست گزير

دعات گفتم و جاي دعات بود الحق
در آن مضيق که آنرا جز اين نبد تدبير

هميشه تا نبود در قياس پير جوان
مطيع بخت جوان تو باد عالم پير

در زمين دولتت چون طول و عرض آسمان
دور آساني طويل و عمر دشواري قصير

بس بود در معرض آرام و آشوب جهان
کارداران نفاذت هم بشير و هم نذير

گرچه قومي در نظام کارها صورت کنند
کاسمان فرمان گذارست و زمين فرمان پذير

زير قهر منهيان حزم تو امروز هست
هرچه در فردا نهانست از قليل و از کثير

کي بود ماه مقنع همچو ماه آسمان
گرچه کوته ديدگان را در خيال افتد منير

گر کمان التفات از ره فرو گردي رواست
در هواي تو بحمدالله دلي دارم چو تير

هزار جان لب لعلش نهاده بر آتش
هزار دل سر زلفش کشيده در زنجير

گشاده طره او بر کمين جانها دست
کشيده غمزه او در کمان ابرو تير

هرآنچه خواسته در دهر کرده جز که ستم
هرآنچه جسته ز اقبال ديده جز که نظير

مدبريست به ملک اندرون چنان صائب
که در جنيبت تدبير او رود تقدير

نه با عمارت عدلش خرابي از مستي
نه در حمايت عفوش مخافت از تغيير

فکنده راي تو در خاک راه رايت مهر
نبشته کلک تو برآب جوي آيت تير

صرير کلک تو در نشر کشتگان نياز
ز نفخ صور زيادت همي کند تاثير

مرا بگوي چه باقي بود ز رونق شغل
چو در معامله از اصل بگذرد توفير

هميشه تا نبود پير در قياس جوان
بر وضيع و شريف و بر صغير و کبير

به دست قهر نهد قفل ختم بر احداث
به دست عدل کشد پاي فتنه در زنجير

جاودان در کنف خير و سعادت بادا
موکبش تا به سعادت رود و آيد باز

صاحب و صدر زمين ناصر دين آنکه قضا
کرد بر درگه عاليش در فتنه فراز

زاستين داد دگرباره کند دست برون
فتنه در خواب دگرباره کند پاي دراز

دست با عهد تو کردست قضا در گردن
گردن از مرتبه چندان که بخواهي به فراز

هرکرا دست تو برداشت بيفزودش عز
جز که دينار که در عمر نکرديش اعزاز

در کفت نامده از بيم مذلت بجهد
همچو از بيم قطيعت بجهد از سر گاز