ديوان انوري

خيالات ثوابت در خيالم
چنان آمد همي بي حد و بي مر

که اندر چرخ کحلي کرده ترکيب
هزاران در و مرواريد و گوهر

چرا بارد به نطق آن در دريا
چرا سايد به نوک اين مشک اذفر

در اين جنبش اگر جز قوت نفس
فلک را علتي يابند ديگر

تو عقلي بوده اي در بدو ابداع
هدايت را چنان لابد و درخور

تو بيش از عالمي گرچه درويي
چو رمز معنوي در لفظ ابتر

جهان از فتنه طوفانست و در وي
پناه و حلم تو کشتي و لنگر

مرا درگاه تو قبله است و در وي
اگر کفران کنم چه من چه کافر

که گر تقرير آن بودي در امکان
زبانم اندکي کردي مقرر

زهي معمار انصاف تو کرده
در و ديوار دين و داد معمور

قضا در موکب تقدير نفراشت
ز عزمت رايتي الا که منصور

قدر در سکنه ايام نگذاشت
ز عدلت فتنه اي الا که مستور

تو پيش از عالمي گرچه درويي
چو رمز معنوي در کسوت زور

نسيم لطفت ار با او بکوشد
نهد در نيش کژدم نوش زنبور

تواند داد پيش از روز محشر
قضا در حشر و نشر خلق منشور

به يک بد خدمتي عاصي مدانم
که در اخلاص دارم حظ موفور

گرم غفران تو در سايه گيرد
خود آن کاري وبد نور علي نور

يکي در کف قلج سرهال و تازان
يکي برکف قدح سرمست و مخمور

نوايب فلکي در خلاف او مضمر
سعادت ابدي بر هواي او مقصور

مرا نه در خور ايام همتي است بلند
همي به پرده دريدن نداردم معذور

مرا نه در خور احوال عادتي است جميل
همي به راز گشادن نباشدم دستور

مرا فلک عملي داد در ولايت غم
که دخل آن نپذيرد به هيچ خرج قصور

مرا نه در خور احوال عادتيست حميد
همي به راز گشادن نباشدم دستور

مرا نه در خور ايام همتيست بلند
همي به پرده دريدن نداردم معذور

زمانه هرچه بپوشد نهان بنتوان کرد
که روزگار بود در بنات دهر قصور