ديوان انوري

ز تيغ کوه بتابيد نيم شب پروين
چنان که در قدح لاجورد هفت درر

ز برج جدي بتابيد پيکر کيوان
به شکل شمع فروزنده در ميان شمر

همي نمود درفشنده مشتري در حوت
چنان که ديده خوبان ز عنبرين چادر

ز طرف ميزان مي تافت صورت مريخ
بدان صفت که مي لعل رنگ در ساغر

چنان که عاشق ومعشوق در نقاب گمان
بتافت تير درافشان و زهره ازهر

در اين ديار به حکمت نيابمت همتا
درين سواد به دانش نبينمت همبر

به شکل عارض گلرنگ او همي تابيد
فروغ خسرو سيارگان به مشرق در

بدين نوند رسيدم در آن ديار و زمن
به گوش حضرت شاه جهان رسيد خبر

برين مثال بود ياد تازه در عقبي
برين نهاد بود نام زنده تا محشر

ز بحر خاطر من صد طويله در برسيد
به مدح شاه جهان چون شدم سخن گستر

بدان خداي که در صنع خويش بي آلت
بيافريد بدين گونه چرخ پهناور

در اين ديار ندانم کسي که وقت سخن
به جاي خصم مناظر نشنيدم همبر

ز فضل خويش در اين فصل هرچه مي رانم
هر آنکسي که ندارد همي مرا باور

به مهر گفت که چون نيستت به کام جهان
در اين هوس منشين روزگار خويش مبر

به شرم گفتم طبعم نمي دهد ياري
ز گفته تو اگر مدحتي بود در خور

رفيع همت اين کرده با ستاره قران
بديع دولت آن گشته در زمانه سمر

هميشه در شرف ملک شادمان بادند
غلام وار کمر بسته پيش تخت پدر

خدايگانا اميد داشت بنده همي
که در ثناي تو بر سروران شود سرور

اگر چنانکه دهد شهريار دستوري
غلام وار دهد بوسه آستانه در

ندارد هيچ حاصل عقل کلي
که نه در ذهن او آن هست حاضر

دهد پيشش گواهي در مظالم
رگ و پي بر فجور مرد فاجر

چو خاموشي بود کفران نعمت
در اين معني چه خاموش و چه کافر

ز چرخت باد عمري در تزايد
ز بختت باد عزمي بر تواتر

چو تيغ ناخني بر چرخ مينا
چو شست ماهيي در بحر اخضر

هزاران پيکر جني و انسي
ز نور پيکر او در دو پيکر