167906 مورد در 0.07 ثانیه یافت شد.
ديوان عرفي شيرازي
چاشني از زهر بخشد ، پرورش در خون دهد
هزاران فتنه وآشوب در شهر عدم گيرد
زين غم که فزون باد صبا را که خبر کرد
عشق را در پرده بر تا با دلت بازي کند
آرام در خون مي طپد اميد غمگين ميرود
کز ته دل تا لبم افسانه در خون ميرود
اين سبو را زهر پر کرد او قدح در آب زد
دانه شد در صيد گاهم سبز ودردامم هنوز
مي شنيدم شربت لطفي همين نامست وبس
کند ناگه غم ناکاميم ره در دل شادش
با نيش و نوش يکدل اينست مذهب عشق
ملامت ذره وار از در درون آيد ز روزن هم
ولي بنشين که حسرت نامه انشا کنم من هم
نيم ناز از وي بصد جان بلکه کمتر ميخرم
آن به که زخم تيشه در کار فرهادش کنم
اين مشت خاک سوخته در دامن بادش کنم
قفل الماس که ما بر در مرهم زده ايم
گريه را شاداب خواندم خنده را آتش زدم
بس که موج خون دل در رعشه ميگيرد شبم
صد گريه هست در دل و نشنيده نام چشم
از داغ جگر خيزم و در چاک دل افتم
از من عنان متاب و در وهم اثر مکن
سيل غم را التفاتي هست با بنياد من
چون بميرم شب نهانم دفن کن در کوي او
بسا فرهاد و شيريني که بي نام و نشان مانده
که آب حسرتم در چشم گريان همچنان مانده
بغير از خضر کو در بند عمر جاودان مانده
که هر نقشي که بود از بيش و کم داشت
که تو امروز بر او طرح کني ايوان را
عشق اگر نرخ نهد قيمت جان اينهمه نيست
وگرنه نيست سخن در جهان که خود رو نيست
زندگي تلخست با حرمان هلاکم بهتر است
آنچه ما را باعث آن آرميد نهاست هست
که با خلق جهان در يک مصيبت خانه ميگريد
نه عيب خودپرستي هر زمان بر مرد و زن گيرد
در آن چمن که گل آتش بود صبا چه کند
صورت ناصيه برخاک عيان خواهد بود
درش گر باز باشد روي در ديوار کي ماند
آرام در خون مي طپد اميد تمکين ميرود
ورنه کو زخمي که از در دم بزنهار آورد
هر چه گويم گر چه ناممکن بود باور کنيد
بکامم هرچه زهر است از لبش ترياک خواهد شد
چو ميدانم که در جولانگه او خاک خواهد شد
که در شرع محبت کفر باشد محرمي ديگر
خاک گشت و روشنائي نيست در گلخن هنوز
شود معلوم بر ليلي که ليلي بود مجنونش
بدست معجز عيسي اگر آرند بيرونش
بس که مي آيدم از ديدن بالاي تو خوش
يعني اندر بزم آن حورا سرشت آيم بهوش
مست و خوش بيرون روم در طرف کشت آيم بهوش
سر بدنبال تو دارد تا بود جان در تنش
از آن در خوشدلي هم خويش را دلتنگ مي بينيم
که دائم چند و چون در منزل و فرسنگ مي بينم
رهبر اميد را در هر قدم گم کرده ايم
کز عبادت ما در دير و حرم گم کرده ايم
که من زين پنبه عمري رشته و زنار مي رشتم
که من در شعله زار سينه تخم ناله مي کشتم
زدير و کعبه حيران تا در بيت الحزن رفتم
نه شرم از قتل فرهاد و نه ننگ از مرگ مجنونم
همان بهتر که ساقي در شراب انداز مجنونم
تا بکي هردم دل خود را زجائي خوش کنم
دست در دامن کسري زده وادي بزنيم
کز شهيدان عاقبت را از عدم پر کرده ايم
ز زخم غمزه اش درخون طپيدن آرزو دارم
صدره ازوي خون خود در روز محشر ميخرم
که ميميرد براي درد و ما در ماتم اوئيم
از طعنه بينديش که خاشاک و خس است اين
کنم گر دعوي خون باز خواهد شد نگاه من
اگر غم نامه هجر تو بر بندم ببال او
بود دست کسي و دامن شرم و حياي تو
کز تو جان خواهد نميگويد که در دم باز ده
رو گوشه بنشين چرا رو در بيابان کرده
اين ره که بي پايان خوش است ارزد قدم فرسودني