ديوان انوري

باري ز باده خوردن و عشرت چو چاره نيست
در خدمت بساط خداوند خواجه خور

صدر زمانه ناصر دين طاهر آنکه هست
در شان ملک آيتي از نصرت و ظفر

گر زحمتت نباشد از آن تا ادا کنم
آهسته همچنين به همين صورت پرده در

در روزگار عدل تو با جبر خاصيت
بيجاده از تعرض کاهست بر حذر

حرص ثنا و عشق جمالت مبارکت
گر در قواي ناميه پيدا کند اثر

نشگفت اگر نگين ترا در قبول مهر
چون موم نرم سجده طاعت برد حجر

قهر تو آتشي است چنان اختيارسوز
کاسيب او دخان کند انديشه در فکر

ور سايه تغير تو بر جهان فتد
در طبع کو کنار مرکب کند سهر

دست زوال تا ابد از بهر چون تو بار
در بيخ اين درخت نخواهد زدن تبر

ز اول که داشت در تتق صنع منزوي
ارواح را مشيمه و اشباح را گهر

در خفيه با زمانه قضا گفت حاملي
اي مادر جهان به جهاني همه هنر

داني چه خود هماي بقا در هواي دهر
از بهر مدت تو گشادست بال و پر

کز روي سبق مرتبه در مجمع وجود
ذات تو آمد اول و پس دهر بر اثر

از طوق طوع گردن اين چار نرم دار
در پاي قدر تارک آن نه فرو سپر

بجز در آينه خاطر تو نتوان ديد
ز راز چرخ نشان و ز علم غيب خبر

به هيچ داروي و ترياک برنيارد خاست
ز خاک جز که به آواز صور در محشر

قدر ز شست تو بر اختران رساند تير
قضا ز دست تو بر آسمان گشايد در

چه باره ايست به زير تو در بناميزد
که منزليش بود باختر دگر خاور

درخش نعلش سندان و سنگ را در خاک
فروغ و شعله دهد همچو اختر و اخگر

خوشا نواحي بغداد جاي فضل و هنر
کسي نشان ندهد در جهان چنان کشور

صبا سرشته به خاکش طراوت طوبي
هوا نهفته در آبش حلاوت کوثر

به رنگ عارض خوبان خلخي در باغ
ميان سبزه درفشان شود گل احمر

شکفته نرگس بويا به طرف لاله ستان
چنانکه در قدح گوهرين مي اصفر

نماز شام ز صحن فلک نمود مرا
عروس چرخ که بنهفت روي در خاور

بر آن مثال همي تافت راه کاهکشان
که در بنفشه ستان برکشيده صف عبهر