ديوان انوري

باشد ز بيم شير علم شير بيشه را
دل قطره قطره گشته در اقطار روزگار

در کر و فر ز غايت تعجيل گشته چاک
ز انگشت پاي پاچه شلوار روزگار

واندر گريزگاه هزيمت به پاي در
از بيم سرکشان شده دستار روزگار

زور تو در کشاکش اگر بر فلک خورد
زاسيب او گسسته شود تار روزگار

القاب و کنيت تو در اينست زانکه نيست
القاب و کنيتت شده تذکار روزگار

در نظم اين قصيده ادب را نگفته ام
القابت اي خلاصه اخيار روزگار

داني که جز به حال تو لايق نباشد اين
کاي در نبرد حيدر کرار روزگار

در مدحتت که زيبد گويد به صد زبان
تاج الملوک صفدر و صف دار روزگار

در عرصه گاه موکب ميمون کبريات
کمتر جنيبت ابلق رهوار روزگار

در زينهار عدل تو ايام و بس ترا
حفظ خداي داده به زنهار روزگار

با عقل ترس ترسان گفتم که در ثنا
آنرا که هست زبده اعيان روزگار

چشم زمانه کس به هنر مثل تو نديد
اي گشته در فصاحت سحبان روزگار

بر فرق شاه معني بکرت نثار کرد
هر صامتي که بود در انبان روزگار

چون در تو ديد آنچه که هرگز نديده بود
زان صد يکي ز جمله انسان روزگار

با اين همه نگشتي هرگز فريفته
چون ديگران به گربه در انبان روزگار

در آرزوي روي تو عمري گذاشتم
پنهان ز چشم و گوش به دوران روزگار

اي خوانده مر ترا خرد از غايت لطيف
در باغ لطف دسته ريحان روزگار

گرد کميت وهم ترا در نيافتند
ني ابلق زمانه نه يک ران روزگار

در چشم همت تو نسنجد به نيم جو
ني کهنه سپهر نه خلقان روزگار

جزوي ز راي تست چو نيکو نگه کنند
اين روشني که هست در ايوان روزگار

بي گوهر وجود تو در رسته جهان
معلوم بود زينت دکان روزگار

در خفت و خيز مانده همه راه عيدگاه
من گاه زو پياده و گاهي برو سوار

القصه بازگشتم و رفتم به خانه زود
در باز کرد و باز ببست از پس استوار

در من نظر نکرد چو گفتم چه کرده ام
گفت اي ندانمت که چگويم هزار بار

امروز روز عيد و تو در شهر تن زده
فردا ترا چگويد دستور شهريار