ديوان انوري

تا سد حزم تو نکشيدند در وجود
عالم نيافت عافيت عام را حصار

در ابر اگر ز دست تو يک خاصيت نهند
دست تهي برون ندمد هرگز از چنار

تا در ضمان رزق خلايق نشد کفت
ترکيب معده را نه به پيوست پود و تار

مرحبا بويي که عطارش نباشد در ميان
حبذا نقشي که نقاشش نباشد آشکار

عقل پروردست گويي روح او را در ازل
روح پروردست گويي شخص او را برکنار

راست کاري پيشه کردست از براي آنکه نيست
در قيامت هيچکس جز راستکاران رستگار

شادمان در دولت عالي و جاه بي کران
کامران از نعمت باقي و عمر بي کنار

عشق هندو به همه حال بود سوزان تر
که در انگشت بود عادت سوزاني نار

زنخش چيست يکي گوي بلورين در مشک
ابرويش چيست دو چوگان طلي کرده نگار

وانگهي زر بدهم کار چو زر خوب کنم
بيش چون زر نکنم در طلب زر رخسار

در بوستان ملک نهالي نشاند چرخ
وآنرا قرين نشو و نما کرد روزگار

اين آيتي که زبده آيات صنع اوست
در شان ملک خوب ادا کرد روزگار

در بندگيت صادق و صافيست هرکه هست
وين بندگي ز صدق و صفا کرد روزگار

شاهي که در اضافت قدرش به چشم عقل
از قالب سپهر سها کرد روزگار

خاني که در جهان خلافش به يک زمان
از عز بد سگال عزا کرد روزگار

در موقفي که بيلکش از حبس کيش رست
بر شير بيشه حبس فنا کرد روزگار

جم دولتي که در نفسي کلبه مرا
از نعمت تو عرش سبا کرد روزگار

در خدمت تو عذر همي خواهدم کنون
زين پيش با من از چه جفا کرد روزگار

در دولتي که پيش دوامش خجل شود
دوران که نسبتش به بقا کرد روزگار

اي در نبرد حيدر کرار روزگار
وي راست کرده خنجر تو کار روزگار

معمور کرده از پي امن جهانيان
معمار حزم تو در و ديوار روزگار

در دهر جز خرابي مستي نيافتند
زان دم که هست حزم تو معمار روزگار

ور در درون دائره ماندي ز رفعتش
درهم نيامدي خط پرگار روزگار

جودت چو در ضمان بهاي وجود شد
بگشاد کاروان قدر بار روزگار

اي در جوال عشوه علي وار ناشده
از حرص دانگانه به گفتار روزگار