ديوان انوري

در کارکرد کلک تو خسرو چو فتح کرد
حالي به سايه علم کاويان رسيد

در منزلي که خصم تو نزل زمانه خورد
از هفت عضو خصم تو يک استخوان رسيد

مصروع کرد بر جگر مرگ قهر تو
هر لقمه اي که خصم ترا در دهان رسيد

در اضطراب ديده تسکين گشاده شد
چون التفات تو به جهان جهان رسيد

در کرده خداي مياور حديث رد
کام از حرم به چنين خاکدان رسيد

سلطاني از نياز در خواجگي زند
چون نام خواجگي تو سلطان نشان رسيد

صدرا به روزگار خزان دست طبع من
در باغ مدح تو به گل و ارغوان رسيد

آخر فلک ز مقدم من در ديار تو
آوازه درفکند که جاري زبان رسيد

تا در ضمير خلق نگردد که امر حق
نزديک هر ضعيف و قوي با امان رسيد

بود بر تخته او از همه نوعي آيات
بود در دفتر او از همه وزني اشعار

باز ميدان دگر بود درو شيردلي
که ازو شير فلک خيره شود در پيکار

راست گويي که ز بسياري انجم هستي
در گه خواب ز بسياري شاهان گه بار

هست استيلا عدلش به کمالي که کنون
باز را کبک همي طعنه زند در کهسار

تا زبان قلمش تيز فلک بگشادست
عقل در کام کشيدست زبان چون سوفار

درگهت مقصد سادات و برو بر اعيان
مجلست مرجع زوار و بدو در احرار

تا برآورد فلک سر ز گريبان وجود
جز که در دامن قدر تو نکردست قرار

جز فلک با کف پاي تو نسودست رکاب
جز عنان در کف دست تو نکردست قرار

در بزرگي تو يک نکته بخواهم گفتن
کانچنانست وگرنه ز خدايم بيزار

عقل اگر از سر انصاف بجويد امروز
در ديار دو جهان جز تو نيابد ديار

جستم ز جاي و پيش دويد و سلام کرد
واوردمش چو تنگ شکر تنگ در کنار

منت خداي را که به هم باز يک نفس
ديدار بود بار دگرمان در اين ديار

افتاد در معاني و تقطيع شاعري
بر وزنهاي مشکل و الفاظ مستعار

مودود احمد عصمي کز نفاذ امر
دارد زمام گيتي در دست اختيار

گفتم که چيست آن تن بي جان که در صبي
بودي صباش دايه و مادرش جويبار

گفتم قصيده اي اگرت امتحان کنم
در مدح اين خلاصه مقصود روزگار