پيام مشرق اقبال لاهوري

سخن درشت مگو در طريق ياري کوش
که صحبت من و تو در جهان خداساز است

در عشق غنچه ايم که لرزد باد صبح
در کار زندگي صفت سنگ خواره ايم

طاقت عفو در تو نيست اگر
خيز و با دشمنان در آ به ستيز

جاويد نامه اقبال لاهوري

خاک و در پرواز مانند ملک
يک رباط کهنه در راهش فلک

عشق در جان چون بچشم اندر نظر
هم درون خانه هم بيرون در

پير هندي اندکي دم در کشيد
باز در من ديد و بي تابانه ديد

خيز و در کاشانه ي وحد نشين
ترک جلوت گوي و در خلوت نشين

يا ضميرم را فلک در بر گرفت
يا ضمير من فلک را در گرفت

چون مسلمانان اگر داري جگر
در ضمير خويش و در قرآن نگر

صد جهان تازه در آيات اوست
عصرها پيچيده در آنات اوست

عالمي در سينه ي ما گم هنوز
عالمي در انتظار قم هنوز

آنچه در آدم بگنجد عالم است
آنچه در عالم نگنجد آدم است

در نسازد با تو اين سنگ و حجر
اين ز اسباب حضر تو در سفر

در دل او آتش سوزنده نيست
مصطفي در سينه ي او زنده نيست

باز در من ديد و گفت اي زنده رود
با دو بيتي آتش افکن در وجود

اين غزل در عالم مستي سرود
هر خداي کهنه آمد در سجود

در پي من پا بنه از کس مترس
دست در دستم بده از کس مترس

زنده کن در سينه آن سوزي که رفت
در جهان باز آور آن روزي که رفت

ما که در شهر شما افتاده ايم
در جهان و از جهان آزاده ايم

اي که جوئي در فنا مقصود او
در نمي يابد عدم موجود او

در هوا ماران چو در قلزم نهنگ
کفچه شب گون بال و پر سيماب رنگ

موج خون با موج اندر ستيز
در ميانش زورقي در افت و خيز

در جبينش نارو نور لايزال
در دو چشم او سرور لايزال

عاشقي در آه خود گم گشته ئي
سالکي در راه خود گم گشته ئي

در گذشتم از حد اين کائنات
پا نهادم در جهان بي جهات