ديوان صائب

تجلي کوه را کبک سبک پرواز مي سازد
نيايد در حضور شمع از پروانه خودداري

تراوش مي کند بي خواست ناز از چشم مخمورش
کند چون در سخاوت همت مستانه خودداري؟

ز مرکز گردش پرگار طاقت مي برد اينجا
مجو در حلقه اطفال از ديوانه خودداري

ز خاموشي شود سوداي عشق اي همنفس افزون
مکن با ديده بيخواب در افسانه خودداري

به شکر اين که چون عيسي دم جان پروري داري
مکن در پرسش بيمار، بيدردانه خودداري

دل صدپاره را گفتار حق در وجد مي آرد
نيايد وقت ذکر از سبحه صددانه خودداري

مرا نظاره آن لعل ميگون بس بود صائب
کند ساقي اگر در دادن پيمانه خودداري

نيايي گر برون از خانه آيينه معذوري
که باغ دلگشايي در نظر چون روي خودداري

کجا فکر نظربازان به گرد خاطرت گردد؟
که صد دام تماشا در نظر از موي خودداري

اگر چه مي نمايي رام در ظاهر، ز پرکاري
پلنگ خشمگين را داغدار از خوي خودداري

چه حد دارند نگاه خيره گردد گرد رخسارت؟
که چين زلف را پيوسته در ابروي خودداري

ز عکس خود کني همچون پلنگ خشمگين وحشت
اگر در وقت خشم آيينه پيش روي خودداري

تواني دست در آغوش کردن تنگ با دريا
اگر دست از عنان اختيار خويش برداري

به بيداري سرآور روزگار زندگاني را
به زير خاک اگر خواب فراغت در نظر داري

مکن با تلخکامان رو ترش تا شکري داري
که همچون مور خط در چاشني غارتگري داري

چنان شد زندگاني تلخ بر من زين ترشرويان
که مرگ تلخ در چشمم شکرخواب است پنداري

ندارد بي پر پروانه آب و تاب در محفل
نهال شمع، سبز از برگ پيوندست پنداري

ز زهرچشم او رگ در تنم مارست پنداري
سر هر موي بر تن نيش خونخوارست پنداري

ندارد اختياري در گرستن چشم پرخونم
به دست رعشه داران جام سرشارست پنداري

ز شوخي در ميان حلقه خط نقطه خالش
چو مرکز گرچه پابرجاست سيارست پنداري

ز حيراني يکي گرديده هجران و وصال من
گريبان در کف من دامن يارست پنداري

شهادتگاه ما در چشم آن سرو سبک جولان
به باد صبحدم دامان گلزارست پنداري

ز حال گوشه گيران چشم او در عين مستي ها
چنان آگاهيي دارد که هشيارست پنداري

طراوت نيست چون گهواره در سيماي اين طفلان
سپهر خشک يک پستان بي شيرست پنداري

ز شان عشق، عاشق در نظرها شوکتي دارد
که نقش پاي مجنون پنجه شيرست پنداري

چنان در رشته طول امل پيچيده اي صائب
که صحراي طلب را زلف شبگيرست پنداري

غزال شوخ چشم من ز مردم وحشتي دارد
که در آغوشم از آغوش بيرون است پنداري

شکوهي در نظر جا کرده از حسن گرانسنگش
که با شوخي سراپا کوه تمکين است پنداري

مجو چون غافلان از عالم اسباب بيداري
که پيدا کم شود در پرده هاي خواب بيداري

دل روشن بود از ديده بي خواب مستغني
چراغ روز باشد در شب مهتاب بيداري

چنان مجنون من محوست در نظاره ليلي
که چون جوهر نمي خيزد ز زنجير من آوازي

ميسر نيست از من واکشيدن حرف چون طوطي
در آن محفل که نبود چهره آيينه پردازي

نيم از هرزه پروازان درين بستانسرا صائب
همين در خانه خود مي کنم چون چشم پروازي

سزاوار دل بي تاب صحرايي نمي يابم
سپند من مگر در وادي محشر کند بازي

گرفتاري غذاي روح باشد مرغ زيرک را
حرامت باد اگر در دام بهر دانه آويزي

نخواهي شد دگر محتاج دامنگيري مردم
اگر يک بار در دامان شب مردانه آويزي

ازان پيچيده ام همچو صدا در ظرف خاموشي
که نتواند نهاد انگشت کس بر حرف خاموشي

رفيق راه دور بيخودي شايسته مي بايد
مده در منتهاي مستي از کف دامن ساقي

چرا از غيرت مذهب بود کم غيرت مشرب؟
مرا در حلقه اهل ريا مگذار اي ساقي

چراغ طور در فانوس مستوري نمي گنجد
برون آور مرا از پرده پندار اي ساقي

درشتي ها بود در پرده نرمي هاي گردون را
نباشد لقمه اين سنگدل از استخوان خالي

مکن چين جبين زنهار در کار گرفتاران
که سوهاني است بند دوستي را چين پيشاني

غزال از دور باش وحشت من راه گرداند
مرا در دامن صحرا نمي بايد نگهباني

کند بر ديده سودايي من شهر را زندان
نفس چون راست سازد گردبادي در بياباني

نمي گرديد بي شيرازه اوراق وجود من
اگر مي بود در دستم سر زلف پريشاني

ندارد ديده کوتاه بينان نور آگاهي
وگرنه هست در هر نقطه پنهان يک جهان معني

ز بيم چشم بد، يوسف لباس بندگان پوشد
ازان در پرده الفاظ مي گردد نهان معني

در احسان نارسايي نيست ارباب مروت را
مخلد زنده ماند هر که را بخشيد جان معني

نگاه بي ادب در چشم قرباني نمي باشد
چرا بي پرده پيش صائب شيدا نمي آيي؟

کتان جسم را در دامن مه تا نيندازي
برون از پرده انديشه باطل نمي آيي