ديوان انوري

خصايصي که هواي تراست در اقبال
خرد درو به تحير همي فرو ماند

به نعمت تو که گر در مصاف گاه اجل
قضا به زور تمامم ز زين بجنباند

عنان به ابلق ايام ده که رايض او
سعادتيست که در موکب تو مي راند

تو در زمانه بسي از زمانه افزوني
اگر زمانه نداند خداي مي داند

نقديست نکتهاش که دارد عيار وحي
در گنج خانه خردش زان دفين کنند

اي تاج با کسي که مدار شريعتست
در شرع از طريق تهاون کمين کنند

خراب کرد به يکبار بخل کشور جود
نماند در صدف مکرمات گوهر جود

چرا فروغ نيابد هواي سال اميد
که آفتاب هنر رفت در دو پيکر جود

وجود جود عدم گشت و نيست هيچ شکي
که در جهان کرم کس نديد منظر جود

در اين هوس که خرامنده ماه من برسيد
به شکل عربده بر من کشيد خنجر جود

به خشم گفت که چندين به رسم بي ادبان
مگوي مرثيه جود در برابر جود

اميد جود مبر از جهان کنون که گشاد
فلک به طالع فرخنده بر جهان در جود

تويي به طالع ميمون مدام بابت ملک
تويي به راي همايون هميشه در خور جود

شدست نام تو مجموع بر وجود کرم
بدين صفات شدي در زمانه سرور جود

بر زبان دور گردون در جواب هرکه هست
ذکر دوران علاء الدين محمد مي رود

آنکه پيش سايه او سايه خورشيد را
در نشستن گفت وگوي صدر و مسند مي رود

وانکه جز در موکب رايش نراند آفتاب
رايتش بر چرخ منصور و مؤيد مي رود

گفت صراف قضا اي شيخ اگر ناقد منم
در ديار ما تصرف فرق فرقد مي رود

جانم از يک ماهه پيوند تو عيشي يافتست
کز کمالش طعنه در عيش مخلد مي رود

نعت تو کي گنجد اندر بيت چندي مختصر
راستي بايد سخن در صد مجلد مي رود

وقف بادا بر جمال و جاه و عمرت روزگار
زانکه در اوقاف احکام مؤبد مي رود

حاجب بارت سپه داري که در ميدان چرخ
حزم را پيوسته با تيغ مهند مي رود

بلبل فصيح گشت چو بوي بهار يافت
گل تازگي گرفت چو در بوستان رسيد

آن شه نشان که قدرت شمشير سرفشان
در عهد او به خامه عنبر فشان رسيد

اي صاحبي که از رقم مهر و کين تو
در کاينات نسخه سود و زيان رسيد