ديوان انوري

شاه سنجر که کمترين بنده اش
در جهان پادشه نشان باشد

قهرش ار سايه بر جهان فکند
زندگاني در آن جهان باشد

گويم از راي و رايتت شب و روز
دو اثر در جهان عيان باشد

راي تو رازها کند پيدا
که ز تقدير در نهان باشد

نبود خط روزيي مجري
که نه دست تو در ضمان باشد

نشود کار عالمي به نظام
که نه پاي تو در ميان باشد

شير گردون چو عکس شير در آب
پيش شير علم ستان باشد

چه شود گر ترا در اين يک بيع
دست بوسيدني زيان باشد

يا چه باشد که در ممالک تو
شاعري خام قلتبان باشد

سکها را دهان به نام تو باز
تا ز زر در جهان نشان باشد

کيست آخر کو نخواهد کز پي تشريف تو
ذيل تاريخ شرف در عرصه محشر کشد

آسمان را گر نويد جامه سگبان دهي
در زمان ذراعه پيروزه از سر برکشد

تا عروس بوستان را دست انصاف بهار
از ره مشاطگي در حيله و زيور کشد

رونق بستان عمرت باد تا اين شعر هست
کابر آذاري همي در بوستان لشکر کشد

دستور جلال الوزرا کز وزرا اوست
آن شاخ که در باغ جلالت به برآمد

از همت او شکل جهاني بکشيدند
در نسبت او کل جهان مختصر آمد

عدل تو هماييست که چون سايه بگسترد
خاصيت خورشيد در آن بي خطر آمد

در شان نياز آيت احسان و اياديت
چون پيرهن يوسف و چشم پدر آمد

بر تو قديميست چنان کز ره تقدير
نزد همه در کوکبه خواب و خور آمد

عزم تو چه عزميست که بي منت تدبير
در هرچه بکوشيد نصيبش ظفر آمد

اوصاف تو در نسبت آوازه ايشان
وصف نفس عيسي و آواز خر آمد

در امر تو امکان تغير ننهفتند
گويي که مثالي ز قضا و قدر آمد

در کين تو اميد سلامت ننهادند
گويي که نشاني ز سعير و سقر آمد

باس تو شهابيست که در کام شياطين
با حرقتش آتش چو شراب کدر آمد

از تو نگزيرد که تو در قالب عالم
جاني و يقين است که جان ناگزر آمد